De Bay Cycling tour in Melbourne is ieder jaar een groots evenement waar duizenden fietsers aan meedoen. Het is een fietstocht om Port Phillip Bay heen en de maximale afstand is 250km. Wij zitten eerste rang, de fietsers komen allemaal langs on huis. Vanmiddag heb ik afgesproken om een paar uur te gaan werken op kantoor in de stad. Met zoveel fietsers voor de deur vind ik dat ik niet kan achterblijven. Ik leen de fiets en de helm van Bud om een beetje vaart te kunnen maken. En naast de fietsers die er al 200km hebben opzitten fiets ik enthousiast mee richting het centrum. Ik hoef maar 16 kilometer en fiets netjes op het fietspad. De racers fietsen allemaal op de weg. Ik kan het niet uitstaan dat ze veel harder fietsen dan ik. Maar realiseer me dan dat zij vooraan in de tocht fietsen en dat dat dus geen partij is voor een moeder die weliswaar dagelijks, maar toch meestal niet meer dan 10km per dag fietst. En dan doe ik het opgelucht wat rustiger aan.
De route naar de stad is plezierig. Het fietspad loopt 12 kilometer langs het strand waar natuurlijk op zondag van alles gebeurt. Kitesurfen, aftroeven met grote jachten, cafe's met life muziek, twee bruiloften. In de verte de kiosk van St Kilda Pier. Buigende palmbomen, vlagen van muziek en gesprekken in de wind. Honderden bloeiende vetplanten langs het fietspad. Behalve een bijna botsing met een minihondje in een jasje verloopt de fietstocht heerlijk. En geeft tijd om de beslissing die ik van mijzelf afgelopen vrijdag had moeten nemen, nog een keer te overpeinzen. Ik ben er bijna uit. Er zijn nog twee dingen die ik uit wil zoeken, en dan laat ik het weten.
Ik buig af op een punt dat de fietstocht fietsers rechtdoor gaan. De stad infietsen is in dit deel makkelijk, er zijn overal fietspaden en, tot mijn verbazing, zijn ze gemaakt achter de parkeerplaatsen van de auto's, in plaats van erop. Ik kan dus veilig en in een rechte lijn naar kantoor.
Op kantoor is het heerlijk. Brainstormen, plannen maken, analyses doen, acties uitzetten. Snelheid. Plezier. Het voelt als een vrije middag en dat komt niet omdat ik niets te doen heb. Maar omdat er even tijd is om zelf iets te doen.
Gretha Oost vanmiddag aan het werk voor 321 Water
Terug fiets ik voor de lol even over het race circuit in Albert Park. Dat ligt toch op de route en ik ben er nog nooit opgeweest. Lijkt me knap ingewikkeld om het bochtige circuit goed te kunnen volgen met zo'n racewagen. Met de fiets gaat het prima trouwens.
Op de terugweg is het een stuk rustiger langs het strand. Het is koud geworden en het waait hard. Nog steeds komen er fietsers van de fietstocht langs. Ze hebben witte gezichten en rode wangen, dit is duidelijk de staart van de tocht. Ze hebben het zwaar. Het zijn allemaal helden met moeie lijven, maar ze houden stug vol. Ik heb wind tegen en moet stevig doortrappen, maar zij worden vriendelijk naar voren geblazen zodat ze de laatste 20km vol kunnen houden. Het is een mooi gezicht.
Als ik thuiskom heeft Bud gekookt en de kindjes kijken een filmpje. Ik hoef alleen maar aan te schuiven. Ook zij hebben een fijne middag gehad en vertellen enthousiast over de nieuwe fietsramp die ze gevonden hebben en die wat minder hoog en gevaarlijk is als die vlakbij ons huis. Een dag vol fietsen dus.
Beach Road vanmiddag
