hedde!

Oma op afstand.

De hele dag waren we er gisteren in gedachten mee bezig. Niets kwam uit onze handen totdat het telefoontje kwam van mijn zus Inne, "Hedde is geboren! En het gaat fantastisch!". Net hebben we hun prachtige dochter Hedde gezien op skype in de armen van een stralende Inne en op de achtergrond een stralende Maurice. Ze zijn weer thuis en alles gaat meer dan goed.

Weer een wonder.

We zijn zo blij voor Inne, Maurice en Nout en Sib!

Op afstand vieren we natuurlijk het feest mee. We hebben een glas champagne gedronken en een taartje gegeten en uitgebreid gevierd. Het is dan wel ver, maar daar trekken we ons niets van aan. Ookal missen we wel om Hedde even vast te kunnen houden en te kunnen besnuffelen......

Een foto volgt natuurlijk zodra ik er een heb.

40 weken en nog niets

Vandaag zijn baby en ik 40 weken met elkaar verbonden.

Baby is weer 1,5cm gegroeid in de afgelopen week en peinst er nog niet over afscheid te nemen van de veilige warmte in mijn buik. Het wordt krap daarbinnen. Regelmatig steekt er een voet uit, of kriebelt er een hand. Het hartje roffelt er vrolijk op los zoals ik vanochtend nog kon horen in het ziekenhuis. De controle laat zien dat alles nog goed is, er wordt wel geadviseerd vanaf nu een dagdeel per dag rust te houden. Dat zal niet meevallen. Allerlei vragen gaan door mijn hoofd. Mag ik dan wel de kindjes schmincken (mijn benen liggen op een kussen!), kan ik nog even Isis van haar dag vakantieopvang ophalen (in de auto doe je toch niet veel!), kan ik nog even bloemen langsbrengen bij mijn vriendin Dorianne die gisteren een meisje heeft gekregen (de bloemenwinkel is vlakbij!) en zo voorts. Rust is heerlijk maar ook lastig vind ik. Vooral als de rest druk is. Karin werkt zich een slag in de rondte, doet de boodschappen, doet alle dingen die ik niet meer doe. Ik doe bijna niets meer behalve uitbuiken. Letterlijk.

Maar wat een mooie tijd. Dit gaan we nooit meer meemaken. De laatste dagen van mijn laatste zwangerschap. En ik geniet van iedere seconde, zelfs in rust! Of moet ik zeggen 'vooral in rust'.

voetbal

Een stralende dag op het strand, zondag. Een goed vooruitzicht voor de maandag.

Al nachten is hij aan het tellen. Al dagen liggen zijn Feijenoord shirt, korte broek en kousen onaangeroerd en op een aparte veilge plek in de kast. Tevreden is hij als op zondag de zon stralend schijnt aan een strakblauwe lucht als voorbode op een prachtige voetbalmaandag. Hij eet een extra boterham bij de soep die we zondagavond eten. En hij staat vanochtend om 5.45u te stuiteren naast zijn bed, in volledig tenue. Simon gaat naar een driedaagse voetbalclinic voor kinderen. Het is drie halve dagen, hij gaat met twee vrienden en het is op dit moment het allermooiste wat hij zich kan voorstellen.

Omdat ik nog steeds niet bevallen ben neem ik vandaag de haal-en brengdienst op mij. Helemaal leuk zo'n auto met jongens van 5 die doen alsof ze 12 zijn, Isis die ze begeleidt (probeert ;-)) en Tom die niet onder doet voor de rest zodat het lijkt alsof ik de te dikke buschauffeuse ben van een schoolreis naar de kinderboerderij.

Het is niet de kinderboerdrij waar we uitkomen maar de Kingston Heath voetbal club, een club een kleine 8 km bij ons vandaan op een enorm terrein. Er zijn andere sportvelden, er is een enorme speeltuin, een gokhalletje en ouders kunnen zich aan de overkant van de doorgaande weg uitleven bij de DFO (Direct Factory Outlet) om goedkoop kleding te kunnen kopen. Wij zijn even de weg kwijt naar waar we precies moeten zijn, 5 paar ogen kijken mij verbijsterd aan, het feit dat ik niet meteen weet waar we precies moeten zijn leidt tot hevige ongerustheid.....die snel weer opgelost is overigens.

Simon en de twee vrienden zien niets van de ongeving. Zodra duidelijk is waar we heen moeten begeven ze zich in hogere sferen en hebben het alleen nog maar over footy van afgelopen zaterdag en hun favoriete teams van Europa. Simon is verguld als de trainer van zijn groepje Feijenoord kent, de dag kan meteen niet meer stuk.

De ochtend vliegt voorbij. Ik blijf niet de hele tijd, want dat is natuurlijk niet stoer, maar ik wacht totdat de training echt goed is begonnen, en kom weer terug ca. 20 minuten voor het het einde van de training.

Ik kom terug om te kijken hoe het gaat, maar vooral ook om de stralende blik van Simon te kunnen vangen. Hij lijkt te zweven over het veld. Hij is bloedserieus, heeft duidelijk heel goed opgelet bij voetbalwedstrijden van het wereldkampioenschap en hanteert de bal als een professional. Nonchalant legt hij beide handen op zijn hoofd om even uit te rusten of te wachten op een ingooi van een teamgenoot. Hij heeft rode gloeiende wangen, pezige blote knieen vol blauwe plekken en de blauwste stralende ogen die je je maar voor kan stellen. Wat wordt een moederhart daar groot en blij van.

Na de training zit de meute weer bij mij in de auto en gaan we bij ons thuis hotdogs eten en nog even spelen en dan is het feest voorbij. De twee vrienden worden opgehaald. Simon is moe. En blij. Want morgen mag hij nog een dag. En overmorgen ook.

Het is duidelijk dat Simon wil gaan voetballen. Of footy spelen. Welke van de de twee hij kiest is nog niet helemaal duidelijk.

Misschien toch footy.

Waarom? Bij thuiskomst is het eerste wat hij vertelt dat je niet mag tackelen bij voetbal, niet boven de schouder, maar zelfs niet onder de schouder. En dat vindt hij helemaal niet leuk.......want dat maakt een spel juist spannend!

granny

Bij "Granny" denk je natuurlijk meteen aan oma. Maar daar gaat deze blog niet over. Granny wordt hier zowiezo niet gezegd als er oma wordt bedoeld, dat is Nana. Of Grandma. Maar Granny in Melbourne staat voor het evenement waar de stad voor stil valt, de winkels voor dicht gaan. Het is de Grand Final van het footy. Vandaag speelt Collingwood (de grootste club met de meeste aanhangers) tegen de Saints (de club waar Bud supporter voor is). De straten zijn versierd in de verschillende clubkleuren, de winkels zijn vanochtend overvol als ik boodschappen ga doen. Verkeerde timing, iedereen doet in de ochtend boodschappen om in de middag voor de buis te kunnen zitten. Wij gaan ook voor de buis, kaarten zijn er voor normale mensen als wij niet te krijgen.

We drinken nog snel koffie voor we in indianenkleuren in de auto stappen om naar Mark en Emma te rijden, waar we de wedstrijd gaan kijken. De wedstrijd die de belangrijkste is van het jaar en ook het einde van het footyseizoen betekent.

We beginnen met een echte Ozzie sausage sizzle. De kinderen zijn door dolle heen, Simon is net als Bud erg zenuwachtig. Mark is ook aanhanger van de Saints en wie er ontbreekt is Stijn, gelukkig blijft hij vanuit Belgie in contact via de sms.

Het is een ontzettend spannende wedstrijd die in een stadion met 104000 toeschouwers gespeeld wordt en na de gebruikelijke 4 kwarten eindigt in een doodse stilte. Wij zijn in de huiskamer ook stil. Het wordt 68-68 gelijkspel. Dit is zeer zeldzaam en is in de geschiedenis van het Ozzie Rules Footy pas 2 x eerder gebeurd. Het betekent dat de wedstrijd opnieuw gespeeld moet worden, aan verlenging doen ze hier niet. Mark geeft er een positieve draai aan, beide clubs hebben gewonnen...... In werkelijkheid komt het er op neer dat we volgende week weer een Grand Final hebben. Dan kijken we bij ons. Of Bud, Mark en Simon de spanning aankunnen? Dat is maar zeer de vraag......

Koffiedrinken op ons overdekte terras.

Voorbereidingen voor de wedstrijd.

Voorbeschouwing.

Mark en Bud.

De wedstrijd.

Spanning tegen het einde.

met oma op pad

Grote avonturen worden er vandaag beleefd. Nee, niet door mij. Ik ben braaf thuis klusjes aan het doen. De avonturen worden beleefd door Karin met het kleine volk. Ze gaan naar de Royal Melbourne Show in de stad. Met de trein. Om 8.15u zijn ze het huis uit, om 17.30u zie ik ze weer terug. Vol met verhalen, indrukken en ervaringen. Isis vindt de schapen die aan het lammeren zijn het leukst, Tom het groene vliegtuig van de draaimolen waar hij in in mocht, en Simon de duiker die van 54 meter hoogte in een klein zwembadje duikt. Karin geniet van het plezier van de kinderen. Aan de hand van alle verhalen begrijp ik dat ze de tijd van hun leven hebben. Inclusief frietjes van een tafeltje dat zo smerig is dat ze het van zich af moeten schudden als ze weer verder willen. Inclusief angstige momenten als de monstertrucks brullend voorbij rijden en als de motoren gaan stunten. Inclusief lachbuien als er iemand op een koe rijdt in plaats van op een paard.

Ik word helemaal blij als ik de stralende en vermoeide gezichten binnen zie vallen aan het eind van de dag. En kan niet wachten om de foto's te zien die ze hebben gemaakt, een beetje jaloers ben ik wel.

Hier een impressie van een van de grote attracties van Melbourne. We tellen hier eindelijk echt mee omdat we er ook geweest zijn en kunnen meepraten. Ik ben trots op oma die dit zomaar met de kindjes heeft ondernomen en ben mij heel bewust dat het bijzonder is dat dit kan. Een groot kado, met oma op pad.

We zijn er net en vinden het spannend!

voorjaar

Het wiegje wacht.

Latirus die we gaan zaaien.

Eindeloos duurt de winter dit jaar. Daarom is het extra fijn dat niet alleen op de kalender het voorjaar is begonnen, maar dat we het ook beginnen te merken. De papagaaitjes vliegen af en aan met bouwmaterialen om een nest te bouwen, en de magpies komen voortdurend in de tuin om insecten te verzamelen voor hun jongen. De bloemen in de tuin komen uit. De visvijver is alweer toe aan een schoonmaakbeurt, zo hard groeien de algen. De latirus is vanochtend gezaaid. De kinderen zijn sinds vanochtend 8u niet meer binnen geweest. Karin voelt voor het eerst weer wat warmte in haar botten. En het wiegje staat klaar.

Het is voorjaar, en het kan alleen maar beter worden.

Iedereen helpt mee, ik kijk toe ;-)

Isis maakt haar eigen nestje in het tuinhuisje

De bloemen van de onkruid klimplant in de tuin zijn vandaag uitgekomen.

De kinderen bivakkeren in de tipi in de tuin.

aftellen

Vandaag 39 weken. Het wordt aftellen. Bij iedere prikkeling in mijn buik gaat mijn hart sneller kloppen. Zou het......? Nee. Nog helemaal niets. Het is nog steeds rustig en de baby groeit en bloeit maar door. Ik vraag mij af of ik deze week nog mee zal gaan met Karin en de kindjes naar de Royal Melbourne Show of dat ik lekker in de buurt van huis blijf. Daar merk ik aan dat ik aan het aftellen ben.

Bij huis is het fijn. We hebben gisteren een kruidentuintje aangelegd en een mini groententuintje. We hebben wel erg veel slakken dus we vragen ons af hoe lang het houdt. Gelukkig stond Bud vannacht met een blote voet op een naaktslak in huis, en vanochtend stonden alle plantjes nog. Misschien is er een relatie tussen de dode slak en het feit dat de planten nog staan?

Vandaag staat in het teken van de bioscoop. We gaan naar Despictable Me en de kinderen zijn in totale extase dat we naar de bioscoop gaan, dat we bij Mc Donalds gaan lunchen (hierbij zijn de twee keer per jaar dat we naar Mc Donalds gaan gehaald...). Het is verschrikkelijk druk in de bioscoop, veel mensen hebben hetzelfde idee als wij om deze vakantiedag deels door te brengen met een film. Het is er veel te warm, ruikt er naar een overdaad aan popcorn en er staat bij de kaartjes een rij van 100 meter. Dat laatste hebben wij geen last van omdat we onze kaarten online hebben gekocht. De kindjes genieten ontzettend en zijn uitgeteld als we in de loop van de middag weer thuiskomen. Zo'n dagje uit is inspannender dan een fietstocht van 10km.

Nu kijkt Bud naar de voorbeschouwingen van het footy van aanstaande zaterdag. Iedereen hier is er mee bezig. Huizen zijn versierd. Vriendinnen lopen met hun clubsjaals om, de een voor Collingwood(Magpies), de ander voor St Kilda (Saints). Gelukkig is er geen haat en nijd tussen de verschillende clubs, er heerst een gemoedelijke en toch ook gespannen sfeer. De lokale wijnhandel biedt aan dat alle wijn die je deze week bij hem koopt gratis is als de Saints winnen. Hij moet er van overtuigd zijn dat ze gaan verliezen....... Wij zijn er van overtuigd dat de Saints gaan winnen. Wijn kopen dus!

een avondje voor twee

Eindelijk is het gelukt. Bud en ik zijn een keer samen gaan eten. Weliswaar in "het dorp", op loopafstand en niets bijzonders. Maar toch. Karin neemt de honneurs waar voor het eten met de kinderen. Ik hoef een keer niet aan te horen wat er allemaal vies en niet lekker is. Of te zeggen hoeveel happen er nog genomen moeten worden voor ze mogen stoppen met eten. Dat een vork en mes bedoeld zijn om mee te eten, niet je handen en je vingers. Iedere avond is het prijs bij ons aan tafel. Hoe je je best ook doet, er zijn er altijd wel 1 of 2 die mopperen, zeuren en piepen. Of van tafel vallen, een glas omgooien, op een stoel staan, verschrikkelijk knoeien. Niet in het bijzijn van ons vanavond, want wij zijn de hort op. We laten het met een gerust hart aan Karin over.

We komen bij een van drie restaurants die onze suburb rijk is en zien dat er een bandje speelt. Normaal gezien zijn we daar voor in, maar nu niet. We willen gewoon samen aan een tafeltje zitten, ongestoord kunnen praten en elkaar kunnen verstaan. Gelukkig is de band aan het inpakken en kunnen we naar binnen. We zitten vlak bij het haardvuur, een zacht muziekje op de achtergrond, een paar vrolijk aangeschoten mensen aan een andere tafel. Heel gemoedelijk. Het is eenvoudig maar voelt super de luxe. We praten helemaal bij. Ik weet van Bud eindelijk hoeveel vrije dagen Bud wil opnemen als de baby is geboren, Bud weet eindelijk van mij dat ik het best spannend vind om in Australie een baby te krijgen. En we praten over nog duizend andere dingen bij. De tijd vliegt en we willen het niet laat maken. We zijn allebei moe.

Thuis blijkt alles op rolletjes gelopen te zijn. De gebruikelijk chaos is opgeruimd, het kleine volkje ligt te slapen, Karin zit in de buurt van de kachel even te skypen.

Heel tevreden sluiten we de dag af.

van feest naar feest

Gisteren waren het de piraten die de school onveilig maken. Vandaag zijn het 12 6- en 7 jarigen die het zwembad overheersen. Van verkleedpartij tot verjaardagsfeest, het houdt niet op.

Tot slot een halve footymatch kijken en dus heel laat naar bed. Vermoeide en stralende koppies aan het eind van de dag. Nu kan dan eindelijk de vakantie beginnen! Twee weken vrij.

Piraten op school, juf doet niet onder voor de rest

Decoreren van de taart, tussen de netgestreken was

Plezier tijdens het zwemfeest.

7!

Footy thuis op de bank. Het is al laat.

Nick Riewolt in actie, Simon zijn grote favoriet. St Kilda wint en gaat zaterdag naar de finale (Grand Final)

dit gezin in deze omgeving

Karin schrijft:

Het was koud vandaag, het waait, zuiderwind, dus dat is koud hier. De ochtend verloopt huiselijk, Marit heeft Isis op de fiets naar school gebracht. Daarna doet ze administratie aan de grote tafel en speelt ze met de jongens. Ze proberen een 'Hot Wheels' baan in elkaar te zetten maar alle stukken die ze al hebben verzameld zijn eenzame stukken en kunnen niet aan elkaar gekoppeld worden. Dat is voor Simon sneu, hij is heel serieus, probeert allerlei oplossingen te verzinnen om het aan elkaar te binden. Marit zoekt op het internet naar winkels waar we eventueel wat tussenstukken kunnen halen, helaas, niet gelukt. Dan gaat ze met haar dikke buik de tuin in om met ze 'een balletje te trappen'. Ik strijk, we lopen een paar dagen achter dus de stapel is groot. Na de lunch breng ik Simon naar zijn schooltje en doe daarna boodschappen. Er zijn kraanvogels in v-vorm in de lucht, dezelfde geluiden als in Luxemburg, waar zouden die nu naartoe vliegen, ze vliegen in zuidelijke richting, Tasmanie misschien? Op straat lopen zeer diverse mensen in zeer diverse kleding. Zelf heb ik een t-shirt, een blouse een vest en een fleece aan en zo lopen er wel meer mensen rond. Maar ik zie ook een dame in een glinsterende jurk, mouwloos, blote benen, een jonge man in een keurig pak, broek boven de enkels en witte leren puntschoenen, een jongen van een jaar of zestien van een private middelbare school in een paars/wit in de lengte gestreepte blazer en een korte grijze short eronder. Er bloeit mimosa in de tuinen en er staan bossen fresia's tussen het gras. De ooievaarsbek staat overal in bloei. In de drie palmen voor het station huizen een aantal kleine papegaaitjes. De oude huizen doen denken aan de huizen op Curacao, allemaal gelijkvloers met een overdekte porch aan de zijkant. De tuinmannen van diverse bedrijven zijn overal aan het werk. Waar gisteren nog chaos heerste in een tuin is er vandaag geharkt, geveegd en gemaaid, dat doet niemand hier zelf. Overal staan pick-ups, hoog opgeladen met zakken tuinvuil. Bij het stoplicht zit de meneer die helpt bij het oversteken voor en na school met een hoed ver over zijn oren, een sjawl voor zijn mond en een grote zonnebril op, je zou gillend wegrennen als je niet beter wist. Meneren als deze worden hier de "lolliepop man" genoemd.....

Er hangt de geur van fish and chips in de lucht en in de kleine restaurantjes worden de tafeltjes klaargemaakt. Thuis bak ik een pan gehaktballetjes voor Isis om morgen mee naar school te nemen voor een afscheidslunch van een jongen in haar klas. Dan gaan we met z'n drietjes naar de school van Isis, ze heeft al drie weken aan een project gewerkt, recycling, en vanmiddag mogen de kinderen hun projecten aan de ouders laten zien. Tom gaat op de aanhangfiets omdat zijn fiets even niet te vinden is. Marit met helm op, dikke buik en zo lang dat ik met verwondering (en trots) naar haar kijk als ze tussen de andere moeders staat. De presentatie is een groot succes, we zijn trots op Isis.

Ploeteren met Karin om het project af te krijgen.

Spanning op school bij de projectpresentaties.

Dit is de presentatieposter die Isis zelf maakte.

Dan gaat het met z'n allen richting Simon, ik lopend met Tom, Isis op de fiets en Marit met haar verlengde fiets. De familie flodder in Australie. Siem is ook op zijn prachtige nieuwe fiets naar school, dus er sluit nog een floddertje bij aan. Thuisgekomen hebben we nauwelijks tijd om iets te drinken of er staat een vriendin van Marit voor de deur met twee dochtertjes in de leeftijd van Simon en Tom. De pret is kompleet, er wordt gevoetbald en verstoppertje gespeeld, mijn voeten en handen zijn gevoelloos van de kou maar de rest loopt met warme wangen rond en heeft veel plezier. Gelukkig hebben we pannekoeken geplanned voor vanavond en had ik al een pan soep gekookt dus het hele spul kan mee aan tafel. Ijsje toe, Gretha en kinderen gaan weer op weg naar huis, het giet inmiddels. De kindjes hier zijn moe, gauw in pyama, allemaal nog een verhaal, Simon uit zijn voetbaltijdschrift dat hij voor zijn verjaardag heeft gekregen en dat naast zijn bed bewaard wordt, Isis uit Wiplala en Tom het verhaal van Hansje Brinker voor de zevende keer. Nu is het stil, Bud is inmiddels thuis en blij met een broodje bal en soep. Nu moet nog even het piratenpak tevoorschijn getoverd worden want morgen is het 'piratendag' op school bij Isis. Inmiddels doen mijn schouders en rug pijn, gloeien eindelijk mijn voeten en handen door de gaskachel die staat te suizen en spring ik in bed om ook morgen dit gezin te kunnen bijhouden.

de resultaten

Environment day

Gisteren mopperde ik op al het huiswerk dat wij moeten doen om de kinderen erbij te laten horen. Ik schrik als ik zie hoeveel fouten ik in de blog heb geschreven. Komt dat ook de ergernissen, of was ik gewoon te laat begonnen met schrijven? Dat laatste waarschijnlijk. Ik werd halverwege de blog wakker met de laptop op schoot, en toch wilde ik de ergernis persee van mij afschrijven. Vandaag is de ergernis dan ook weg. En dat komt ook omdat we een jarige in huis hebben die met een brede lach vor dag en dauw in zijn bed zit te wachten op het verjaardagslied en de cake met kaars. Dat maakt alles goed.

Dat de ergernissen weg zijn komt ook omdat we vandaag de resultaten zien van al het knutsel en plakwerk. Isis is gelukkig met haar hoed en loopt al wortels etend naar school. Simon en Tom besturen de voor het ontbijt hun auto's, klaar om alles te leren over verkeersregels. Isis is tot haar grote opluchting bijna klaar met het recycleproject. Karin is bijgespijkerd over de laatste trends op recycle gebied en daardoor op het gebruik van diverse programma's op de mac.

Het is een feestelijke dag. Verkeersschool is chaotisch maar leuk. Het blijkt dat het programma vooral bedoeld is voor ouders. Of vooral hoe je als ouder met je kind het verkeer in moet gaan. Ik ben het met een heleboel dingen niet eens. Bijvoorbeeld dat kinderen van 5 nog niet goed uit kunnen kijken of op de weg kunnen fietsen. Of uberhaupt kunnen fietsen..... Ik ben blij dat Karin mee is want we moeten over een parcour lopen met de kinderen aan de hand (zoals je ook over de stoep hoort te lopen....) en het is de bedoeling dat je opdrachten uitvoert zoals oversteken over een zebrabad en een rails. Het duurt eindeloos en ik kan niet de hele tijd blijven staan, dus Karin neemt het waar voor mij. Of we wat leren? Dat is de vraag. De meeste moeders waarschijnlijk niet, waar de kinderen goed luisteren en opletten lopen veel moeders voortdurend te socialiseren. Tom is ontzettend serieus en doet trots en geconcentreerd mee met de rest. Volgend jaar gaat hij ook naar deze groep en deze juf en daar is hij zich erg bewsut van. We eindigen de ochtend met een picnick in het park waar we cakejes uitdelen en de hele groep voor Simon Happy Birthday zingt. Simon geniet van de aandacht maar gaat dan over op de orde van de dag. Spelen in de speeltuin.

's Middags wordt er druk gevoetbald in de tuin, gebouwd aan de nieuw gekregen lego, gelezen uit de nieuwe boeken en aan de Hot Wheels gebouwd. Er is nauwelijks tijd om de pizza te eten die Simon heeft besteld, zo druk heeft hij het.

De zelfgemaakte auto staat inmiddels vergeten in een hoek en de hoed van Isis zit nog in haar schooltas gepropt. De cakejes zijn allemaal op, de map met het project van Isis ligt op het buro klaar voor school. Het is het geknutsel en gemopper allemaal waard, en meer dan dat.

Aan het eind van de dag is iedereen moe en al snel in de ruststand. Karin heeft inmiddels een ijzeren conditie van al het gevoetbal. Ik moet van de dokter meer rusten en vroeger naar bed. De jongens hebben alle energie opgebruikt in de tuin. Isis is toe aan vakantie en heeft de laatste les van circusschool erop zitten van dit kwartaal. Bud heeft weer een lange drukke dag achter de rug. Geen wonder dat het licht hier al vroeg uitgaat. Wie weet wat er morgen weer allemaal aan de lijst wordt toegevoegd van dingen die we moeten doen.......

We leren hoe we een spoor over moeten steken.

Simon "rijdt" in zijn auto

Klaarzetten van de cakejes

Gefeliciteerd Simon!

ergernis

Ik erger mij. En eigenlijk doe ik dat niet zo vaak. Meestal waardeer ik dingen of zie dingen zonder er een mening over te vormen. Vandaag is het heel anders. Ik mopper en brom een beetje. Het gaat over school. En kleuterschool. Ik word helemaal gek van alle dingen die we als ouders worden verwacht te doen voor of met onze kinderen. We worden van fundraising activiteit naar fundraising activiteit gedwongen. Simon gaat naar een verkeerspark om verkeersregels te leren en moet een "box car" knutselen. Een doos die hij om met hangen en waarmee hij als een auto morgen rond gaat rijden. Thuis te maken en voor te bereiden. Tom mag dit keer ook mee, dus dat zijn al twee auto' s die gemaakt moeten worden. Gelukkig wijst Bud mij op het bestaan van splitpennen. Die maken het in elkaar zetten van een auto met draaiend stuur en bewegende ruitenwissers een stuk makkelijker. Intussen bereidt Isis een milieu project voor dat ze donderdag moet presenteren. Dan moet het dus af zijn. En dat terwijl wij ook iedere dag ge-acht worden met haar te lezen. Morgen is er op school environment day en moet haar zonnehoed opgetuigd worden met zelfgemaakte/ geplukte tuinspullen. De mooiste hoed krijgt een prijs. En of je als ouder vooral bij assembly wil blijven morgen, zodat je niets mist van de versieringen en ook niet van de prijsuitreiking. Als je als ouder verkleed komt kan je ook wat winnen. JOEPIE ;-)!! Ik denk dat ik maar niet verkleed ga, mijn buik maakt iedere vermomming tot een lachwekkend geheel.

Alsof het niet voldoende is voor een hele week is er vrijdag piratendag (weer verkleed!) en een afscheidsfeestje van een kindje uit haar klas. Of we even willen inschrijven welk eten wij voor de afscheidslunch meenemen. Ik word tussen neus en lippen nog even gevraagd waarom ik deze term nog niet een voorleesbeurt heb gedaan. Aaargghhhh. Nu zijn het pas twee kinderen op kleuterschool en de lagere school. Hoe moet het als we er straks vier op school hebben? Dan kunnen we fundraising voor onszelf gaan starten, een creatief knutselburo oprichten voor alle ouders die geen tijd hebben om aan alle eisen te voldoen die de school aan ouder stelt. Voor ons als ouders is het niet zo erg om er niet helemaal bij te horen omdat we bijvoorbeeld morgen geen versierde hoed hebben. Maar voor het kind is het wel erg. De druk is hoog om erbij te horen. Zo'n buro zou geen overbodige luxe zijn.

Wij ploeteren voort met alle schoolactiviteiten terwijl de oven overuren draait om cakejes te bakken die morgen meemoeten als traktatie voor bij het schooltje van Simon.

Je hoeft je hier nooit te vervelen en het is geen wonder dat er zo weinig vrouwen hier werken. Er blijft geen tijd over om te werken. Hoe die mensen het hier toch allemaal voor elkaar krijgen is mij en raadsel.....

Wat een gebrom en gemopper. Waar het eigenlijk om gat is dat ik een keer een week GEEN huiswerk wil! Vanaf vrijdag begint de vakantie, gelukkig maar! Het is hard nodig!

7 jaar

Kado's.

Gisteren het feest van Simon. Een succes en een chaos. Is het ooit anders bij kinderfeestjes? 's Middags nog gezellig bezoek, 's avonds Fish 'n Chips en uitgeteld naar bed.

Vandaag de verjaardag van Isis. Zeven jaar. Groot! Een echte grote meid is ze geworden en het is alsof ik het vandaag voor het eerst zie. Voor dag en dauw staat ze aan ons bed te vragen wanneer we komen zingen. Het verjaardagdagsritueel bij ons thuis.Thee of koffie op bed, een taartje met een kaarsje en een verjaardagslied. Daarna kadootjes en ontbijt. Isis straalt. De kadootjes die met de post zijn gekomen staan uitgestald op tafel. Lezen van de kaarten en uitpakken is een feest. Van ons krijgt Isis een basketbalkorf op een standaard. Ze heeft van Karin al een basketbal gekregen. Sinds een paar dagen weten we dat basketbal een hype op school is. Vol spanning wacht ze de hele ochtend op het moment dat de standaard in elkaar gezet is, maar de schroeven die erbijhoren passen niet allemaal en alleen de door Isis zelfgemaakte verjaardagstaart kan Bud weer een beetje in de feeststemming brengen. Dan mag Isis kiezen, wat gaan we doen vandaag? Het worden de botanische tuinen, de kindertuin. We brengen er een paar heerlijke uur door, gaan nog even een ijsje eten bij een cafe en voelen ons vrolijk, blij en gelukkig. Thuis wordt er nog geskyped met de andere kant van de wereld, we eten het lievelingseten van Isis, lasagne. En voor 19u gaat in alle kinderslaapkamers het licht uit.

Nu staan de schooltraktaties voor morgen klaar. We vieren morgen gewoon nog even door :-).

MMmmmm. Mooi gemaakt Isis!

De Botanische tuinen in de middag.

En Slurpees op het terras.

Maar dan weer snel naar de basketbal die thuis ligt te wachten.

5 jaar

Simon en zijn nieuwe fiets, afgelopen week

Op dinsdag wordt Simon 5 jaar. Vandaag komen zijn vriendjes van zijn kleuterschool voor een feestje. Afgelopen week was hij al mee om een nieuwe fiets uit te zoeken die hij van de ouders van Bud zou krijgen. Uiteraard was er geen sprake van dat de fiets tot zijn verjaardag in de schuur zou blijven staan, en de hele week is hij er mee in de weer

Vanochtend heeft hij ook ons kado al gehad. Het was niet Simon die noet kon wachten, wij waren het! Hij is blij, roept steeds "dank je wel!" bij zijn kaarsjes met "5 erop", bij de rakettaart die hij heeft besteld en die op tafel staat, bij zijn kado, bij de versieringen.

Karin en ik zijn uren bezig geweest om de rakettaart een beetje te laten lijken op die van het plaatje in het boek. We zijn zo zenuwachtig op het laatst dat we niet meer op onze benen kunnen staan van de slappe lach. Overal zit glucosestroop, zilveren balletjes hangen aan het plafond en mijn handen zijn geelgevlekt van de kleurstof.

Tom zag vanochtend meteen dat hij niets lijkt op het plaatje, maar Simon vindt hem prachtig. En het plaatje hebben we onvindbaar opgeborgen zodat geen enkele vergelijking meer mogelijk is. Dat Simon er tevreden mee is, dat is het belangrijkste. Nu gaan we verder met de voorbereidingen. En het in bedwang houden van de vrolijke zenuwen van Simon..... :-)

Verjaardags voorbereidingen, Simon en Tom bakken de taart

Vanochten om 7u in de tuin met het kado spelen.

De taart ;-)

verdriet om paard

De skypetelefoon gaat. Het is mijn zus Wendy, de dierenarts.

Het gaat niet goed met Flame, mijn 23 jaar oude paard dat altijd in Luxemburg is gebleven en bekend staat als het meest verwende paard ooit. Grappend zeg ik tegen Karin dat het geen wonder is dat onze kinderen zo onopgevoed overkomen, zelfs met een paard is het mij nauwelijks gelukt om enige regels bij te brengen. En tegelijkertijd staan de tranen in onze ogen. Wij zijn erg gehecht aan dit paard en om er nu grappen over te maken, maakt ons verdrietig en we voelen ons erg ver weg.

Ze mag dan wel het meest verwende paard zijn, het is ook het liefste paard. Tenminste, in mijn ogen. Het verdrietige nieuws is dat ze er vanaf vanmiddag niet meer zal zijn. Flame heeft al jaren artrose in haar benen. Al twee jaar denken we dat ze de winter niet meer zal meemaken. Maar steeds ging het goed. Nu niet meer. Ze heeft pijn. Zondert zich af. Pijnstillers helpen niet meer en sinds vandaag kan ze op een been nauwelijks staan. Zo is het geen leven voor een paard. Met Wendy heb ik afgesproken dat zij zal beoordelen wanneer het niet meer verder kan. En dat moment is nu dan aangebroken. Ik ben er vreselijk verdrietig van. Ookal wil ik niet dat ze nog een minuut langer pijn heeft. Dus mijn hart is gerust dat het bijna voorbij is, en tegelijkertijd huilt het tranen met tuiten. Om het paard, om het afscheid, om de mooie herinneringen en omdat ik er niet bij kan zijn om haar gerust te stellen.

Ik was 16 toen ik bij haar geboorte aanwezig was, we hebben die eerste drie paardenjaren eindeloos samen door het bos gerend. Met drie jaar was ze oud genoeg om ingereden te worden. Vanaf dat moment hebben we altijd door het bos gereden en toen ze niet meer bereden kon worden was er nog steeds de hechte band en herkenning als ik kwam. De laatste keer dat ik haar gepoetst heb was de afgelopen vakantie in mei. De trucs van toen ze een veulen was deed ze nog steeds, maar diep in mijn hart wist ik dat dit echt de laatste keer zou zijn dat ze ze zou vertonen.

Ik heb diep respect voor mijn zus Wendy. Zij is degene die Flame uit haar lijden gaat verlossen. Rene, mijn vader zal er ook bij zijn om te helpen. Wat een zware taak voor allebei. Maar wat fijn dat zij het willen doen, en dat we het niet over hoeven te laten aan een wildvreemde. Ik huil als ik aan het moment denk dat ze door de knieen zal gaan. Voor altijd.

Dat is ongeveer op dit moment, terwijl ik dit schrijf. Ik hoop dat ze er niets van merkt.

Dag Flame.

37 weken

Vandaag ben ik 37 weken zwanger. Wat gaat het snel! Mijn buik golft en bolt als ons kleine mensje zich in de steeds krapper wordende buik probeert te bewegen. Ik probeer mij voor te stellen hoe het moet voelen, opgevouwen in een warme ballon. Met minimale bewegingsruimte want hij is al ingedaald, zijn hoofd ligt muurvast. Om het in die houding nog minimaal 3 weken vol te houden lijkt mij een opgave. Maar volgens de arts die gisteren de controle deed maakt hij het uitstekend en merkt hij daar niets van.

Terwijl de een zegt dat het een reuzenbaby is, zegt de ander dat het allemaal wel meevalt. Dat inschatten van de grootte schijnt een complexe opgave te zijn voor de experts. We zullen het wel zien en we laten ons verrassen als het zover is. Wat wel zeker is, is dat er nog ruimte genoeg is om te groeien. Mooi is dat! Ik vind mijn buik al van respectabele omvang. Maar het kan nog groter ;-). En dat zal ook wel gebeuren volgens de arts.

Het feit dat Karin hier is zorgt ervoor dat ik gisteren bij de controle hoorde dat het weer goed gaat. Mijn benen zijn een stuk beter en ik kan beter lopen dan een paar weken geleden. De arts vraagt mij hoe dat komt. Ik antwoord dat ik een wondermiddel in huis heb dat de naam "Karin" draagt. Ik glim van trots dat ik kan vertellen dat ik zo'n geweldige moeder heb. En ik denk bij mijzelf dat ookal dacht ik dat het wel allemaal zou lukken, ik geen idee had hoe ik het tot aanstaande vrijdag had moeten redden. Eigenlijk zou ze aanstaande donderdag pas deze kant opkomen.

Het gaat ons goed. We zijn blij en gelukkig, kijken enorm uit naar ons vierde wonder en we houden jullie natuurlijk op de hoogte via de blog. Ik heb een blog handleiding gemaakt die naast de computer ligt, dus iedereen die hier aan het buro zit kan updates sturen als het nodig is. Maar no worries, voorlopig is het rustig in huize van Mook-van Zonneveld.

eindelijk weer eens een bos

Eindelijk een dagje uit! Na twee weken van bijkomen, uitrusten en de laatste dingen op orde brengen, Ikea spullen in elkaar schroeven ;-) en de eerste nacht verrukkelijk slapen in ons nieuwe bed terwijl het dak er bijna af vliegt door een enorm heftige storm, zijn we er eindelijk aan toe het huis een keer verder dan 50 meter te verlaten. We snakken naar frisse lucht en wat beweging. Maar aangezien ik mij voortbeweeg als een slak en een wandeling van 3km dus rustig 2 uur kan duren besluiten we een korte wandeling doen in de Dandenongs, in het prachtige oerbos van Sherbrook. We zijn er al eens eerder geweest en zijn benieuwd naar hoe het bos eruit ziet in natte omstandigheden. Misschien dat er een keer water valt uit de Sherbrook Falls?

Op weg naar Sherbrook Falls.

Voor iedereen in de auto zit is het al 10u. Het is tenslotte vaderdag en daar moet bij stilgestaan worden. De kinderen zijn al dagen aan het voorbereiden op hun verschillende scholen. Dus in plaats dat het jonge volk voor dag en dauw bij Karin in bed kruipt, staan ze om 5.30u bij ons aan het bed. Het nieuwe bed. We passen erin met z'n allen, en daar kunnen we trots op zijn want 2 volwassen waarvan 1 formaat olifant ;-) en 3 kinderen nemen wat ruimte in...... Tom en Simon hebben afgelopen week hun kado's al overhandigd, alleen Isis heeft zich kunnen beheersen en geeft vanochtend haar kadootjes. Ze heeft mij al twintig keer gemeld dat ze een prachtige sleutelhanger heeft gekocht en haar mond valt open van verbijstering en teleurstelling als blijkt dat het een flessendop is. Ze doet net alsof dat de bedoeling was maar ik kan zien dat ze het echt jammer vindt. Gelukkig is Bud dolblij, helemaal als de "lucky dip" (helemaal gratis mam!) een mooi kadootje blijkt te zijn. De flessendop zetten we zo op een flesje bier van Bud, om te laten zien dat het echt een leuk kado is!

Het bos is modderig, groen en prachtig. De wandeling is heerlijk, we zien veel vogels en kruipen onder struiken en achter bosjes om de lyrebird te zien die we wel horen maar die zich veel te goed weet te verstoppen. Simon is erg boos over de waterval die wij idyllisch en indrukwekkend vinden tussen de groene boomvarens, maar die hij teleurstellend klein vindt. Hoezo verwend.....

Lente in het bos, ontluikende varenbladeren.

Sassafras is de volgende stop. Althans, dat is de bedoeling. Iedereen heeft het altijd over dat plaatsje, maar bij ons eindigt het zoeken ernaar in een soort lachwekkende soap. We doen net alsof we een prachtige tour maken door de bossen van de Dandenongs, maar Bud en ik fluisteren voorin de auto dat we niet begrijpen waarom het niet lukt om nu, inmiddels de 6de keer dat we op zoek zijn naar deze plaats, het weer niet kunnen vinden. Het lijkt wel een spookdorp. Ten einde raad eindigen we in de speeltuin in Emerald waar we inmiddels kind aan huis zijn door al die keren dat we Sassafras niet konden vinden ;-). Aan een picknicktafel drinken we koffie en lunchen we, en de kindjes kijken zoals altijd hun ogen uit als Puffing Billy langsstoomt en we warmen onze natte modderige voeten op in de af en toe doorbrekende zon.

Koffie in Emerald.

Daar komt Puffing Billy!

Aan het eind van de middag rijden we moe en tevreden richting huis. We kunnen het niet laten even bij het Cardinia reservoir langs te gaan, een groot water reservoir (287.000 milioen liter) aan de rand van de stad waar ons drinkwater vandaan komt. Tot ons grote plezier zit er veel water in het bassin, het lijkt tot de helft vol. Isis is bezig met een groot recycle- en waterbesparingsproject op school en maakt foto's van het meer als documentatiemateriaal. Helemaal vrolijk rijden we weer weg.

Nu is het weekend alweer voorbij. Het had best nog een dagje mogen duren.

Isis bij het Cardinia reservoir

ikea

In Melbourne is een Ikea. Een hele grote, in een enorme shopping mall waar je rustig een week voor uit kan trekken als je alles wil zien. De aanleiding is dat Bud en ik nog steeds in een relatief klein bed slapen dat ik ooit op een Franse brocante markt heb gekocht. Omdat dat weliswaar het heerlijkste bed is wat er is, maar eigenlijk te klein voor een gezin met 4 kinderen, heb ik mijn hand over mijn hart gehaald en ben met Karin en de jongens naar Ikea gereden. Dwars door de stad en de Aziatische wijk. Weliswaar is het niet heel ver om te rijden, maar de weg naar Ikea leidt door een paar van de drukste wegen van de stad. Je krijgt voldoende smog binnen om er weer een jaar tegen te kunnen......en het duurt uren. Maar dan heb je ook wat. Gewapend met een print van welk bed we hebben uitgekozen en uit welke kast we dat moeten trekken betreden we de winkel. De jongens hebben zich al verheugd op de ballenbak. Echter die is voor het eerste time-slot al vol, dus moeten ze een uur wachten voor ze mogen. En naar Ikea zonder dat er gespeeld is in de ballenbak is natuurlijk een teleurstelling. Voor ons betekent het dat we een uur langer in de winkel blijven dan geplanned.

Ikea in Melbourne is exact hetzelfde als de Ikea's in Nederland en Belgie. Het is eigenlijk een beetje vreemd dat je in een winkel loopt die in geen enkel detail afwijkt van een winkel die je al kent. Het had mij niets verbaasd als we naar buiten waren gelopen op de woonboulevard in Utrecht. Zelfs de koffie en de croissants zijn hetzelfde.

Met de jongens gaan we direkt door naar de grote stellingen met de juiste nummers om het bed eruit te trekken met toebehoren. Het duurt even voor we er zijn omdat Simon niet voorbij de kinderafdeling te slaan is. Simon is een gezelligheidsdier en ziet overal toepassingen om zijn kamer mooi te maken. Een opbergkastje, een tafeltje, een leuk kleed voor bij zijn bed. Maar dat doen we vandaag niet. Nadat we het bed met de hulp van een vriendelijke assistent op onze kar hebben geladen ga ik de spullen afleveren bij het transport centrum en brengt Karin de jongens naar de speelafdeling. Ze zijn dolgelukkig, en wij ook, want nu kunnen we nog een keer door de winkel heenlopen en kijken of er nog leuke ideeen zijn op te doen. Ideeen genoeg, en ook leuke spullen genoeg, maar omdat de huisbaas afgelopen week heeft bevestigd dat over een jaar ons huis tegen de grond gaat, ga ik niets aanschaffen. Nou ja, niets.....behalve dan een paar pakken servetten, een leuk plastic kleed voor op de buitentafel (die we ook nog niet hebben), twee handige opstapjes voor bij het aanrecht voor de kindjes en een extra cd toren voor de enorme verzameling dvd's die de kinderen hebben opgebouwd. Zo gaat dat als je bij Ikea bent......

De terugreis duurt weer eindeloos maar het is meer dan de moeite waard. Heerlijk om even een stukje Europa te zien in het midden van Melbourne, al is het maar in de vorm van Ikea. En een leuk vooruitzicht om vandaag de spullen samen met Bud in elkaar te gaan zetten, laten we hopen dat alle schroefjes erbij zitten en dat de handleidingen kloppen.......

En het footy van gisteravond? Na een ijzingwekkende wedstrijd hebben de Saints op het nippertje gewonnen......bedankt Stijn voor je meelevendheid. Bud heeft je gemist in het stadion maar door de SMSjes was je er toch bij.

vaderdag in zicht

Vader Bud en zoon Simon

Aanstaande zondag is het vaderdag. Vaderdag is hier een groots gebeuren. De aanloop ernaar toe moet mensen bewegen om vooral veel vaderdagkado's aan te schaffen. In de winkels staan schreeuwende borden met de best aangeprezen kado's. Van lavendel aftershave tot kruiwagen via sokken en i-pads. Tussen de deze week ge-opende kerstafdelingen in de Myers en de David Jones (vergelijk met Bijenkorf en Vroom en Dreesman) worden vaders geprezen en in het zonnetje gezet. In de schooltassen van de kinderen zit reclame voor de beste plekken om een vaderdag lunch te gebruiken. Isis neemt vandaag geld mee naar school om een vaderdagkado aan te schaffen uit de vaderdagkraam.

Simon heeft geknutseld op school en overhandigt Bud een zelfgemaakte koffiekop waar hij ons hele gezin op heeft uitgebeeld. Uiteraard staat hij zelf in de tekening naast Bud. Bud heeft het extra druk deze week. Want zowel bij Simon op school, als bij Isis op school wordt een vaderdagontbijt georganiseerd. Afgelopen dinsdag bij Simon, morgenochtend bij Isis. En moeder? Die staat morgenochtend voor dag en dauw pannenkoeken te bakken voor het vaderdag ontbijt. Ik had liever de "fruitplatter" (schaal met fruit) verzorgd, maar die is natuurlijk veel populairder dan de pannenkoeken dus de inschrijflijst was al vol.......... Pannenkoeken dus, gelukkig heb ik de beste pannenkoekenbakker van Europa in huis dus ik denk dat het wel lukt om ze morgen om 8.00u warm af te leveren op school.

Isis is nu al zenuwachtig ;-). En vader? Die is ook een beetje zenuwachtig, maar of dat is vanwege de kado's en het ontbijt morgenochtend, of de eerste Finals Footywedstrijd morgenavond laat hij in het midden.....

Vanochtend naar school, morgen moeten we "helaas ;-)" met de auto omdat we pannenkoeken gaan afleveren op school.