Baby is weer 1,5cm gegroeid in de afgelopen week en peinst er nog niet over afscheid te nemen van de veilige warmte in mijn buik. Het wordt krap daarbinnen. Regelmatig steekt er een voet uit, of kriebelt er een hand. Het hartje roffelt er vrolijk op los zoals ik vanochtend nog kon horen in het ziekenhuis. De controle laat zien dat alles nog goed is, er wordt wel geadviseerd vanaf nu een dagdeel per dag rust te houden. Dat zal niet meevallen. Allerlei vragen gaan door mijn hoofd. Mag ik dan wel de kindjes schmincken (mijn benen liggen op een kussen!), kan ik nog even Isis van haar dag vakantieopvang ophalen (in de auto doe je toch niet veel!), kan ik nog even bloemen langsbrengen bij mijn vriendin Dorianne die gisteren een meisje heeft gekregen (de bloemenwinkel is vlakbij!) en zo voorts. Rust is heerlijk maar ook lastig vind ik. Vooral als de rest druk is. Karin werkt zich een slag in de rondte, doet de boodschappen, doet alle dingen die ik niet meer doe. Ik doe bijna niets meer behalve uitbuiken. Letterlijk.
Maar wat een mooie tijd. Dit gaan we nooit meer meemaken. De laatste dagen van mijn laatste zwangerschap. En ik geniet van iedere seconde, zelfs in rust! Of moet ik zeggen 'vooral in rust'.
