een avondje voor twee

Eindelijk is het gelukt. Bud en ik zijn een keer samen gaan eten. Weliswaar in "het dorp", op loopafstand en niets bijzonders. Maar toch. Karin neemt de honneurs waar voor het eten met de kinderen. Ik hoef een keer niet aan te horen wat er allemaal vies en niet lekker is. Of te zeggen hoeveel happen er nog genomen moeten worden voor ze mogen stoppen met eten. Dat een vork en mes bedoeld zijn om mee te eten, niet je handen en je vingers. Iedere avond is het prijs bij ons aan tafel. Hoe je je best ook doet, er zijn er altijd wel 1 of 2 die mopperen, zeuren en piepen. Of van tafel vallen, een glas omgooien, op een stoel staan, verschrikkelijk knoeien. Niet in het bijzijn van ons vanavond, want wij zijn de hort op. We laten het met een gerust hart aan Karin over.

We komen bij een van drie restaurants die onze suburb rijk is en zien dat er een bandje speelt. Normaal gezien zijn we daar voor in, maar nu niet. We willen gewoon samen aan een tafeltje zitten, ongestoord kunnen praten en elkaar kunnen verstaan. Gelukkig is de band aan het inpakken en kunnen we naar binnen. We zitten vlak bij het haardvuur, een zacht muziekje op de achtergrond, een paar vrolijk aangeschoten mensen aan een andere tafel. Heel gemoedelijk. Het is eenvoudig maar voelt super de luxe. We praten helemaal bij. Ik weet van Bud eindelijk hoeveel vrije dagen Bud wil opnemen als de baby is geboren, Bud weet eindelijk van mij dat ik het best spannend vind om in Australie een baby te krijgen. En we praten over nog duizend andere dingen bij. De tijd vliegt en we willen het niet laat maken. We zijn allebei moe.

Thuis blijkt alles op rolletjes gelopen te zijn. De gebruikelijk chaos is opgeruimd, het kleine volkje ligt te slapen, Karin zit in de buurt van de kachel even te skypen.

Heel tevreden sluiten we de dag af.