Een stralende dag op het strand, zondag. Een goed vooruitzicht voor de maandag.
Al nachten is hij aan het tellen. Al dagen liggen zijn Feijenoord shirt, korte broek en kousen onaangeroerd en op een aparte veilge plek in de kast. Tevreden is hij als op zondag de zon stralend schijnt aan een strakblauwe lucht als voorbode op een prachtige voetbalmaandag. Hij eet een extra boterham bij de soep die we zondagavond eten. En hij staat vanochtend om 5.45u te stuiteren naast zijn bed, in volledig tenue. Simon gaat naar een driedaagse voetbalclinic voor kinderen. Het is drie halve dagen, hij gaat met twee vrienden en het is op dit moment het allermooiste wat hij zich kan voorstellen.
Omdat ik nog steeds niet bevallen ben neem ik vandaag de haal-en brengdienst op mij. Helemaal leuk zo'n auto met jongens van 5 die doen alsof ze 12 zijn, Isis die ze begeleidt (probeert ;-)) en Tom die niet onder doet voor de rest zodat het lijkt alsof ik de te dikke buschauffeuse ben van een schoolreis naar de kinderboerderij.
Het is niet de kinderboerdrij waar we uitkomen maar de Kingston Heath voetbal club, een club een kleine 8 km bij ons vandaan op een enorm terrein. Er zijn andere sportvelden, er is een enorme speeltuin, een gokhalletje en ouders kunnen zich aan de overkant van de doorgaande weg uitleven bij de DFO (Direct Factory Outlet) om goedkoop kleding te kunnen kopen. Wij zijn even de weg kwijt naar waar we precies moeten zijn, 5 paar ogen kijken mij verbijsterd aan, het feit dat ik niet meteen weet waar we precies moeten zijn leidt tot hevige ongerustheid.....die snel weer opgelost is overigens.
Simon en de twee vrienden zien niets van de ongeving. Zodra duidelijk is waar we heen moeten begeven ze zich in hogere sferen en hebben het alleen nog maar over footy van afgelopen zaterdag en hun favoriete teams van Europa. Simon is verguld als de trainer van zijn groepje Feijenoord kent, de dag kan meteen niet meer stuk.
De ochtend vliegt voorbij. Ik blijf niet de hele tijd, want dat is natuurlijk niet stoer, maar ik wacht totdat de training echt goed is begonnen, en kom weer terug ca. 20 minuten voor het het einde van de training.
Ik kom terug om te kijken hoe het gaat, maar vooral ook om de stralende blik van Simon te kunnen vangen. Hij lijkt te zweven over het veld. Hij is bloedserieus, heeft duidelijk heel goed opgelet bij voetbalwedstrijden van het wereldkampioenschap en hanteert de bal als een professional. Nonchalant legt hij beide handen op zijn hoofd om even uit te rusten of te wachten op een ingooi van een teamgenoot. Hij heeft rode gloeiende wangen, pezige blote knieen vol blauwe plekken en de blauwste stralende ogen die je je maar voor kan stellen. Wat wordt een moederhart daar groot en blij van.
Na de training zit de meute weer bij mij in de auto en gaan we bij ons thuis hotdogs eten en nog even spelen en dan is het feest voorbij. De twee vrienden worden opgehaald. Simon is moe. En blij. Want morgen mag hij nog een dag. En overmorgen ook.
Het is duidelijk dat Simon wil gaan voetballen. Of footy spelen. Welke van de de twee hij kiest is nog niet helemaal duidelijk.
Misschien toch footy.
Waarom? Bij thuiskomst is het eerste wat hij vertelt dat je niet mag tackelen bij voetbal, niet boven de schouder, maar zelfs niet onder de schouder. En dat vindt hij helemaal niet leuk.......want dat maakt een spel juist spannend!
