kerst in huis

Bloedheet was het vandaag. Zo hoort het met kerst te zijn hier. Zo warm dat de slagroom al van de taart smelt tussen de koelkast en de tafel. Ons deert het niet meer. Alledrie de snoeren met de kerstlichtjes staan wild te knipperen in het felle zonlicht. De kaarsjes bij het avondeten geven nog wat extra warmte.We hebben een gezellige dag vandaag met uitgebreid ontbijt, een StarWars film (hm, past dat wel bij de kerstgedachte....), ik met Isis en Tom even zwemmen in de zee, rode moesserende kerstwijn drinken bij de buren, verhalen voorlezen uit de kinderbijbel omdat de kindjes zoveel vragen hebben over wie Jesus nu eigenlijk is en wat kerst daar mee te maken heeft. Chaotisch avondeten en veel te veel grand desert vergezeld door de luide tuut van het brandalarm. Iets te veel sterretjes aangestoken..... De klapper van de avond is met recht een klapper, een enorme blikseminslag 5 meter bij ons huis vandaan. Iedereen is meteen weer bij zinnen.Vanuit kerst komen we weer op beide benen op de grond. De dag is omgevlogen. En ondanks alle leuke dingen en de zomerse sfeer hadden we allemaal een beetje heimwee.

ps De blog neemt deze laatste week van 2011 een korte pauze. Tot 1 januari! 

 Simon opent met een knal de eerste Christmas Cracker

 Isis heeft de hele dag haar kerstmuts op, dat het 35 graden is en we naar het strand gaan maakt haar niets uit.

 Tom is blij even uit de kerstzenuwen te zijn en gaat direkt kwallen onderzoeken.

En Bink is ontdeugend. Kruipt razendsnel door de onweersbui naar de vijver van de vissen en kijkt mij vervolgens uitdagend aan. Hij weet dat hij dat niet mag.....

kerst

Zoals jullie zien hebben wij niet stil gezeten. Een tafel vol glazuurbolletjes en zilveren suikerstukjes, een keuken vol beslag, in de oven een omgevallen cakeje aan de bodem geplakt en verkoold. Het ultieme geluk? Jazeker. Lieve mensen, we wensen jullie alle goeds toe en een vrolijk en gezond 2012. Dikke kus van Marit, Bud, Isis, Simon, Tom en Bink

vakantie!

Vandaag is het zover. Om 13u gaat de schoolbel voor het laatst dit jaar. Het is zomervakantie. Ah, wat heerlijk! Buiten schijnt een stralende zon, binnen pinken er mensen een traantje weg. Weer een jaar voorbij. De kinderen zijn allemaal weer wijzer, weer groter. Het roddelcircuit is tot rust gekomen. Iedereen weet welke juffen of meesters er volgend jaar voor de nieuwe klassen staan. En wie bij wie in de klas komt. Ik ben altijd buiten het roddelcircuit dus had niets meegekregen van de onrust. Mijn filosofie met dit soort dingen is altijd dat we het wel zullen horen als het het juiste moment is. Ik en de kinderen hebben dus ook totaal geen stress over dat soort dingen.

Isis gaat naar Grade 3. Simon naar Grade 1. Tom begint in februari in Prep. Ze doen het alledrie heel goed en wij zijn blij voor ze en trots.

De kinderen mogen kiezen wat ze willen doen. Stiekem hoop ik op een middag strand, dat hebben we al zo lang niet gedaan. Niets daarvan. Ze willen naar de binnenspeeltuin, Kids Space. Het is hun dag dus dat is wat we gaan doen. Terwijl bijna alle andere mensen naar een park gaan of op het strand zitten gaan wij onderweg naar KidsSpace. Waar het door de kerststress en het mooie weer uitgestorven is. Dat komt mooi uit roepen Isis, Simon en Tom in koor. Bink is ook blij, hij speelt twee uur in de kinderspeeltuin, eet een megaijs en valt dan met een bezweet rood hoofd in slaap in de buggy.

De vakantie is goed begonnen. De vraag is of er nog iets kan tippen aan deze middag........misschien hadden we het hoogtepunt van de vakantie tot het laatst moeten bewaren? Wordt vervolgd :-).

als je vier kinderen hebt....

Dan kan dat betekenen dat je rustig vier nachten niet slaapt. Sinds afgelopen weekend krijgen ze om de beurt een buikvirus dat in de avond toeslaat en de kinderen spugend de nacht in laat gaan. Voor de kindjes het allervervelendst natuurlijk, maar wij beginnen ook wat moe te worden. Ik kon maar nauwelijks uit bed komen vanochtend, wat ongebruikelijk is, van nature ben ik een vroege vogel en houd ik van opstaan. Vanochtend niet, ik sleep mij uit bed en alleen een kop sterke zwarte koffie doet mij een beetje bij mijn positieven komen.

We lopen hopeloos achter met alles wat het hadden moeten doen. We zijn aan huis gekluisterd. Het schoonmaken van de klassen is van mijn lijst gestreept, de afscheidsfeestjes in de klassen moeten de kinderen zelf doen, ik ben er niet bij. Bud is mee met Isis voor de Christmas Carols op school, alle ouders zijn dan aanwezig, maar ik loop met de spuugbak en een dweil rond in huis. Geen kerstkaart is geschreven. De koelkast is leeg.

Vier kinderen is heerlijk. Alleen als ze om de beurt ziek worden kunnen jullie mij horen brommen. Niet op de kindjes natuurlijk, die krijgen een kopje kamillethee en een bedje op de bank. Ik brom op niets in het bijzonder. Ik brom omdat ik moe ben.  Ik ben toe aan een hele nacht slaap. Bij gebrek daaraan neem ik nog maar een kop koffie en draai ik nog een wasmachine met beddengoed en dweilen. Geen tijd om moe te zijn. Dat is nu eenmaal zo als je vier kinderen hebt.

aussie christmas

"An Aussie Christmas"

Christmas in Australia is different to what you know,
We don't see any reindeer and for sure there is no snow,
No steaming Christmas pudding, or eggnog by the fire,
Too much of that hot stuff, makes us all perspire.

The sun is brightly shining. The sky is blue and bright,
The waves are breaking on the beach, the tide is just in right ,
I've got my great new surfboard, the barbie's on the beach,
The chops are cooking nicely, the snags are lined up neat,

The temp is in the 40s, the sand is fine and white,
There's coldies in the esky, all has turned out right
Who needs the snow and iced up roads, Santa and his sleigh,
We'll have a red hot Christmas that's the Aussie way

bij de tijd blijven

Nog steeds heb ik geen nieuwe lap top. Die komt wel, maar het duurt even. Dat heeft consequenties. Al mijn gegevens staan op de laptop en op twee back-up harde schijven. Makkelijk zou je zeggen, dan heb ik alles bij de hand wat ik nodig heb. Dat zou inderdaad waar zijn als die harde schijven comaptible zouden zijn met de pc. En dat zijn ze niet. Ik kan ze alleen op een mac gebruiken. Tegenwoordig heb je software die ervoor zorgt dat je zonder dataverlies de harde schijven voor beide soorten computers kan gebruiken. Maar ja, dat wist ik niet en daar heb ik nu niets aan.

Er zijn mensen die dat soort dingen allemaal gewoon weten. En uren zitten te googelen om de laatste trucks te kennen. Bijvoorbeeld. Ik ben net gewend aan het gebruiken van "drop box", nu blijkt "send it" je van het te zijn. Ik heb een Twitter account maar geen smartphone, dus dan heb je er niet zoveel aan omdat je er niet voortdurend mee bezig bent.

Ik was net gewend aan het feit dat het er niet om gaat wie je bent, maar wie je kent. Dat is ook alweer achterhaald. Het gaat erom hoeveel volgers je hebt. Op Twitter. Dan ben je iemand en dan ken je heel veel mensen. Of die mensen kennen jou. Of zoiets.

Ik heb drie jaar geleden Facebook in gebruik genomen, in de volksmond FB genoemd. Ik schijf nu niet meer berichtjes "aan" iemand, maar "@" iemand. Ik doe mijn best mee te gaan in de tijd, maar ik merk dat ik langzaam maar zeker een beetje achterblijf. Misschien niet in het snappen hoe het allemaal moet, maar vooral in het inzien van het nut van een heleboel dingen. 

Bijvoorbeeld een Wii. De kinderen kunnen toch gewoon buiten spelen, die hoeven toch niet te tafeltennissen voor de televisie met een "console" in hun hand?
Geintrigeerd kijk ik naar welke Apps ik allemaal kan downloaden voor de iPad, de iPod, de iPhone. Bijvoorbeeld om de weg te vinden ergens. Wij hebben nog niet eens een Tom Tom in de auto en lezen gewoon kaart. Hoe ouderwets is dat?
Ik ben een sukkel omdat ik twee weken geleden ons heb geregistreerd bij Ezyvideo, de lokale DVD verhuurder, om af en toe een dvd te kunnen lenen voor de kinderen. DVD verhuurbedrijven zijn een uitstervend ras, net zoals de reguliere televisiekijker. Tegenwoordig doet iedereen aan On Demand TV en Films. Toch? En wie belt er tegenwoordig nog met een gewone huistelefoon? Iedereen belt toch gratis of goedkoop via VOIP, zoals Skype?

Ik weet het,de generatiekloof begint toe te slaan. Ik moet eraan werken om mee te gaan in de tijd en alle nieuwe technologieen te omarmen. Ik wil het wel graag, maar ik moet mijn best doen om bij te blijven. Het gaat niet meer vanzelf.

Ik heb met mijzelf afgesproken dat ik mij niet ga afvragen wat het nut van sommige ontwikkelingen is. In principe is vooruitgang positief. Dus de Wii is leuk, voor erbij. En Twitter is goed, om op de hoogte te blijven (als je de juiste informatie bronnen weet te vinden). On Demand TV is reuze handig, als je tijd hebt om TV te kijken. Een smartphone is fantastisch voor directe informatie inwinning en uitwisseling.

Toch houd ik ook nog vast aan een aantal hopeloos ouderwetse dingen. Ik leen nog gewoon een papieren boek uit de bibliotheek. Ook luisteren wij nog gewoon cd's naast de muziek op de iPod. Er ligt hier op mijn buro nog een ouderwets papieren blok en een pen om af en toe een aantekening te maken. Mijn boodschappenlijstjes zitten in mijn hoofd.

We proberen bij de tijd te blijven. En ik vind dat nog leuk ook. Maar dat er soms wat gaten vallen tussen proberen en het ook echt te doen, daar herken ik de generatiekloof. Toch ben ik niet bang voor de nabije toekomst. We hebben de kinderen. Die zijn mijn grote hoop om ons helemaal bij de tijd houden in de zich steeds sneller ontwikkelende informatie- en communicatietechnologie. Dus misschien lopen we nu  hopeloos achter, wacht maar. Over twee jaar herken je ons niet meer terug! Dan zit ik achter mijn draadloze virtuele 3D media centrum met geprojecteerd toetsenbord bij de tijd te blijven dat het een lieve lust is. Ik houd jullie op de hoogte!

van feest naar feest

Ternauwerdood ben ik bekomen van een avond uit met de boekclub of ik zit alweer klaar voor het volgende feest. Het kerstoptreden van Tom met zijn klas. Bud is ook mee voor een keertje en jullie kunnen je dus voorstellen hoe Tom uitkijkt naar dit moment. Moeders en vaders huilen tranen met tuiten van ontroering. Wij niet. Wij moeten een kleine glimlach onderdrukken van trots.
Tom vindt het namelijk vreselijk. Het optreden in de klas. Hij is er al dagen ziek en ellendig van. Heeft buikpijn en is verschrikkelijk chagrijnig. Wat een toestand. Bij het feest staat hij ongelukkig in de groep, schouders hoog opgetrokken van de spanning. Hij doet keurig mee maar we zien hem denken, "wanneer is het voorbij". Als na een uur iedereen eindelijk zijn kadootje naar de ouders mag brengen en er lekkers en limonade is valt de wereld van zijn schouders. Opluchting en bevrijding. Dit is doorstaan. Bud en ik apentrots dat hij het zonder morren heeft volbracht en zichzelf heeft overwonnen. Dat alleen al is een feestje waard! Hij is nog steeds aan het bijkomen. Vanmiddag heeft hij zelfs twee uur op de bank liggen slapen.

Het volgende feest speelt zich vandaag af. Simon heeft "Prep Graduation". Hij heeft het eerste schooljaar met vlag en wimpel gehaald en gaat, samen met de meeste andere kinderen naar Year One in het nieuwe schooljaar. Vandaag mochten ze zelf kiezen wat ze aan zouden trekken voor de feestelijke gebeurtenis. Met geen mogelijkheid krijg ik Simon in een overhemd. Hij wil zelf kiezen en kiest zijn lievelings t-shirt. Hij vraag mij wel of ik het nog even netjes wil strijken.

 Spanning bij het wachten op het diploma. 

Hij is Prep af. Hij is ontzettend blij en trots, maar ook hij moet niets hebben van de aandacht en het publiek dat ademloos en luid applaudiserend de ceremonie aanschouwt. Hij speelt liever aan het eind van de schooldag met zijn vrienden in het park. "Dat is pas echt feest" fluistert hij in mijn oor......
Ik vind het allemaal een feest en ben blij dat het allemaal zo goed gaat.

Ontspanning. Simon met zijn twee beste vrienden Matthew (links) en Rasmus (rechts) nadat ze gevierd hebben in het park. 

 

 Tom doet keurig mee met zijn schoolconcert, maar het enige dat hij zich afvraagt is wanneer het afgelopen is....

Morgen heeft Bud het kerstfeest van zijn werk. Ook krijgt hij een prijs omdat hij gekozen is tot werknemer van het jaar in het AsianPacific gebied. Ook hij zal even aandacht krijgen en in de belangstelling staan. En ook hij vindt dat altijd lastig. De verlegenheid zit bij ons allemaal in de genen.

Zaterdag heeft Simon een disco verjaardagsfeest. 

Maandag gaan we Christmas Carols zingen op school. Dinsdag zijn de klassenfeesten op school.

Woensdag heeft mijn hoofd een feestoverstroming en kan ik geen feest meer zien.

Feest feest feest. Terwijl het echte feest nog moet beginnen :-).Welk feest? Het kerstfeest natuurlijk!

dank jullie wel

Het is in Melbourne een komen en gaan van mensen. Er blijven maar weinig mensen over die we wat beter kennen. In augustus vertrok een vriendin met haar gezin terug naar Schotland omdat ze borstkanker heeft. Geen keuze. Vanavond hees ik mij in een jurk om naar boekclub te gaan en om dag te zeggen tegen de oprichtster van onze boekclub, inmiddels een goede vriendin. Ze gaat naar Sydney en vetrekt vrijdag met haar familie en hele hebben en houden. In januari vetrekken Franse mensen die we nog niet zo lang geleden hebben leren kennen maar met wie het goed klikt. Zij gaan een jaar de weg naar hun hart zoeken in Azie met hun drie jonge kinderen. Ze hebben alles verkocht of weggegeven. Onze Engelse vrienden die we al sinds we hier zijn goed kennen gaan volgend jaar terug naar Engeland. Daar is het leven toch beter. Bovendien kan zij daar werk vinden, iets dat hier niet lukt......

Al met al is het een komen en gaan van mensen. Voor hen in de plaats komen er vast weer nieuwe mensen. Als Tom in Februari naar school gaat leren we weer mensen kennen. Als Bink naar de creche gaat ook. Maar je weet nooit voor hoe lang. Het aantal echte vrienden dat we hier hebben wordt dungezaaid. We zullen hard moeten werken om weer nieuwe mensen te leren kennen. Durven we ons daar aan te binden? Of houden we een beetje afstand? Dat laatste liever niet, maar door de grote omloop is afscheid nemen toch steeds weer lastig. Dat merk ik vanavond ook.

Daarom ben ik zo blij met iedereen die in ons leven blijft. De vrienden die nog steeds vrienden zijn. Ook op afstand, ook de nieuwe vrienden die we hier hebben gemaakt en die weer op andere avonturen zijn gegaan. De familieband die hecht is. Dat is zo fijn!
Nog steeds geldt, misschien zijn we niet naast de deur, maar nog steeds voelt het alsof jullie dichtbij zijn. Dank jullie wel dat jullie er zijn.

de kerst heeft toegeslagen

Onder zware druk van de kinderen hebben we vandaag het huis in kerstsfeer gebracht. Ze vinden het al erg genoeg dat we geen echte boom hebben, of niet eens een nep echte boom. Dus om ook nog langer te wachten met versieren, dat is uit den boze. De hele dag hebben we "genoten" van de kerstliedjes van Dirk Schele, iedereen kent ze nog uit het hoofd. De boom is volgehangen en ziedereen vindt hem mooi. Een opluchting ;-). Overal flikkeren lampjes. Boven de oprit hangt een zilveren ketting met gekleurde balletjes. Isis heeft een kerstmuziekschrift gemaakt om te kunnen oefenen voor Christmas Carols op school volgende week maandag. We merken dat de Australische invloed groot wordt. En natuurlijk doen we mee. Zelfs ik heb net zitten zingen met Isis, Simon en Tom voor ze naar bed gingen. Bink had zijn stem al eerder laten horen vandaag. De kindjes zijn intens tevreden. En het koortje voor het slapen gaan was het mooiste moment van de dag volgens de drie grote rakkers. Jullie horen het, we zitten er midden in :-)

de geur van zon

Jullie zullen wel denken. Na de Sinterklaasviering van afgelopen zondag is het niet meer goedgekomen met de familie. Dat valt wel mee hoor. We denken nog iedere dag aan de goede Sint als Isis, Simon en Tom keurig in de rij op elkaar staan te wachten, of met elkaar spelen op de Wii. Een pak uit de zak van de Sint. We werken met tijdsbeperking anders zijn ze de hele middag na school aan het tafeltenissen, zwaardvechten of golfen.
Het is wel goedgekomen. We hebben een heel gezellig feest gehad, ik heb op het schooltje bij Tom nog pepernoten gebakken (Isis had een paar uurtjes vrij van haar juf gekregen om te komen helpen) en toen was het Sint gebeuren echt voorbij.

In plaats van bloggen te schrijven zat ik achter mijn laptop (toen die het nog deed) en probeerde adreswijzigingen te maken voor de instanties waarvoor wij in Nederland een correspondentieadres hebben. Dat adres gaat veranderen, dus moest ik aan de slag. Tegenwoordig is het allemaal online, maar voor je bij iedere instantie bent ingelogd, je password weer hebt gevonden of opnieuw hebt aangevraagd, de websites hebt doorzocht waar het wijzigingsformulier zich bevindt om er dan vervolgens achter te komen dat het op een Mac niet werkt.......dat kost uren! Echt waar. En zoveel enrgie van mijn laptop dat hij nu toch eindelijk de geest heeft gegeven en ik armoedig op de pc zit te werken. Die misschien niet de nieuwste software heeft, maar wel uitstekend voldoet om te mailen, te zoeken, een document voor werk op te stellen etc. Dat terzijde.

Wat wilde ik ookal weer vertellen. O ja, de zon. Vandaag was het erg warm. Heel erg warm. Je merkt dat de zomer eraan komt. In 5 minuten verbrand je huid van zachtbruin naar pijnlijk rood. We blijven een groot deel van de dag binnen, tegen de zon, maar ook om de hitte een beetje te ontvluchten. Omdat het een van de eerste hete dagen is dit seizoen ruikt het heel lekker op straat. Het is de geur van de zon op de eucalyptusbomen, op de grote paarse bloemen, op zand en asfalt. De eerste twee geuren brengen mij in het heden, het is de geur van Australie. Maar de laatste twee brengen mij terug in het verleden. Helemaal onverwacht denk ik aan Curacao, ik ben 11. Het hete asfalt op de weg waar je niet met blote voeten op kon lopen. Het stoffige zand langs de kant van de weg. In plaats van naar huis hier in Sandringham, loop ik plotseling samen met mijn broer Tom van ons huis op de Angloweg naar het groentenboertje op de Cas Cora weg om oud fruit te halen voor onze schildpad. Het rook exact hetzelfde. Het duurt een paar seconden, misschien nog niet eens, en dan ben ik weer terug in Australië, op weg naar huis in Sandringham. Ik mijmer nog wat verder over alle leuke herinneringen van die tijd.
Wat geur met een mens kan doen is ongelooflijk. Zo'n heldere herinnering, op zo'n onverwacht moment.
Op een gewone drukke doordeweekse donderdag. Ik word nieuwsgierig naar welke plaatjes er allemaal in mijn hersenen liggen verstopt en wachten op een geurtje om opgeroepen te worden.......

sint

De Sint is al geweest
En we zijn zenuwachtig voor het grote feest
Hij zette de kado's bij de schoorsteen
En reed snel op zijn paardje heen
Want het is een drukte van belang
Voor die lieve goede oude man.....

Wij vieren morgen rond koffietijd
Met kinderchampagne, na het ontbijt
Dan kunnen we echt niet langer wachten
En gaan we de zenuwen wat verzachten
Wie vanavond viert met taai en snoep in de hand
Vrees niet, Sint is allang weer terug in Nederland

tand

De foto spreekt voor zich.
De zelfverzekerdheid slaat toe.
Samen met de opluchting.
Als laatste van zijn klas.
Verliest Simon vandaag zijn eerste tand.
Hij is blij. Meer dan dat.

de dokter

De meeste mensen hier gaan bij het minste of geringste richting de huisarts. Dat gaat ook makkelijk want als je belt kan je meestal binnen een paar uur terecht. En als het echt urgent is kan je direkt komen.
Ik wacht meestal een tijdje. Kijk of er echt iets aan de hand is. Een beetje koorts op zijn tijd kan geen kwaad. Of een loopneus.
Nu was Tom ziek. Al een paar dagen. Vandaag ben ik toch maar naar de huisarts gegaan. Het duurt te lang. En inderdaad, de huisarts was blij hem te zien.
Een fixe bacteriele keelontsteking. Een Strep Throat noemen ze dat hier. De huisarts was verbaasd dat ik niet al eerder was gekomen en dat Tom niet meer had gehuild. Ik legde uit dat Tom nauwelijks piept. Er moet echt wat zijn voor hij begint te klagen. En zelfs nu klaagde hij nauwelijks terwijl zijn keel zo dik is dat hij nauwelijks kan slikken en zijn hoofd zo zeer dat hij het nauwelijks kan draaien.  Het wordt snel opgelost. Een antibioticumkuurtje en 24 uur rust in huis. Want het is vreselik besmettelijk..........we zullen zien hoe het de rest van de familie vergaat :-).  En ik zal voortaan iets eerder naar de huisarts gaan als er iets is.
Nu zit Tom lekker op de bank met een kopje kamillethee in zijn lievelingskopje. Televisie aan. Rust. Buiten regent het. Binnen hebben wij het allemaal onder controle.

ziek

Zijn we net de waterpokken door word ik snipverkouden. Is dat net voorbij, zijn Simon en Tom ziek.  Ik ben er nog niet achter wat zij hebben. In ieder geval waren ze allebei thuis bij mij vandaag. Een erg rustig dagje want beide heb ik nauwelijks gehoord. Een amechtig op de bank, de ander in diepe slaap in bed. De luidste in huis was uiteraard Bink die hard oefent om te lopen en met de poppenwagen van Isis door het huis wandelt. Dat levert veel lawaai omdat zodra de wagen ergens tegenaanstaat hij luidkeels begint te protesteren en MAJI MAJI roept. Daar bedoelt hij mee dat Marit, ik dus, ogenblikkelijk moet komen helpen. Om de rust te bewaren snel ik naturlijk meteen te hulp ;-).
Aan het eind van de middag presteren we het om pepernoten te bakken, de meest inspannende aktiviteit van de dag. Ik maak mij wel een beetje zorgen over Sinterklaas, alleen morgenochtend heb ik nog om wat dingen te halen. Maar als Tom en Simon dan nog ziek zijn kan ik er niet op uit. Nou ja, we zien wel. Dan vieren we het een dagje later. Het lijkt mij niet meer dan normaal dat Sint pas een dag na Sinterklaas in Nederland, in Australie kan zijn. De goede man wordt ook een dagje ouder.......

de schooltuin en een elfje

Hadden wij al verteld welke avonturen wij allemaal beleven in de schooltuin? Hier is er een van:

In de link aan de rechterkant van de blog staat het hele verhaal "Straw and Berry in Sandringham".

gomme

Natuurlijk was de kabel er gewoon weer toen ik opstond. Tussen de fietshelmen en de kapstok.
Ik ben weer compleet ;-).

Dus nu meteen een nieuwe foto. Bink op de schommel. Hij kan geen speeltuin voorbij zonder gomme gomme te schreeuwen. Hij is schommelverslaafd. Hij heeft mijn zonnehoedop omdat ik zijn pet niet bij mij had.......

waar is mijn fotokabel!

Al een paar dagen verheug ik mij erop. Allemaal nieuwe foto's waar leuke verhalen bij horen. Ik ben al een heel eind met opschonen van andere foto's dus er is ook weer plek om foto's te laden. En nu, op het moment supreme, kan ik mijn fotokabel niet vinden. De kabel die ik gebruik om alles van mijn camera te halen en op de laptop te zetten.

Er zijn een aantal dingen heilig in dit huis. Natuurlijk mag er niemand aan het gezin komen. Dat is vanzelfsprekend. Maar o wee als iemand aan de haal gaat met mijn camera, of de fotokabel. Dan heeft die iemand een probleem.

Ik heb dus nu een probleem. Hij ligt niet in het fotokabelvakje in mijn la. Hij ligt niet naast de laptop. Hij ligt niet onder het buro en ook niet tussen de spinnenwebben tussen mijn ladenkastje (die van het fotokabelvakje) en de muur. Iedereen wil ik de schuld geven. Maar de schuldige ben ik. Er is in dit huis geen hond die waagt alleen al naar de fotospullen te kijken, laat staan iets weg te maken. Zelfs de grijpgrage vingertjes van Bink zijn al getrained. Op het moment dat hij zijn hand uitsteekt naar het ladenkastje roept hij om het hardst "NEE"! En dan opent hij hem toch snel. Maar dan heeft hij zichzelf al verraden en komen Tom, Isis, Simon en ik aangerend. "Je komt toch niet aan de la, Bink?"......

Nu wacht de buurvrouw die vandaag samen met mij en de kindjes voor het eerst met haar 10 maanden oude baby ging fietsen op haar foto's met haar kleine engel bengelend achterop de fiets. Het schooltje van Tom wacht op een fotoalbum van hun zwemdag afgelopen dinsdag. Bink zijn eerste stappen achter de poppenwandelwagen van Isis kan ik jullie niet laten zien. En ook niet de woeste coupe van Isis na het verwijderen van de vlechtjes. Maar het ergste is dat ik al heel snel een fotoshoot moet doen voor iemand die uit Melbourne vertrekt. Ik maak een fotoboek over een dag uit haar leven. Ik kan de foto's wel maken, maar hoe trek ik ze van de camera?

Nu ga ik niet meer zoeken. Ik ben moe, ben snipverkouden en heb geen zin meer. Morgen ligt die kabel mij natuurlijk gewoon toe te lachen als ik opsta. Daar houd ik hem aan!

een middag voor drie

Bink is nog steeds herstellend van de waterpokken. Dat betekent dat we vanmiddag niet naar de BBQ van een collega van Bud kunnen. Ik niet en Bink niet. Bud gaat wel. Met Simon en Tom. Isis besluit ook thuis te blijven.
Buiten giet het van de regen. Bink gaat al vroeg in de middag naar bed. Hij is eindelijk aan de beterende had.
Dus Isis en ik hebben de middag samen, dat komt niet vaak voor. Isis gaat badderen, ik knip haar haren en tijdens het keuvelen en de dicteewoorden oefenen maak ik vlechtjes. Dan bakken we brood. Isis eet in haar eentje twee grote bakken chips. En speelt een uurtje met Bink als die weer wakker is. We eten met z'n drietjes aan tafel met de kaarsjes aan.
Een hele gezellige middag.

En de mannen? Die hebben zich ook vermaakt met trampolines, voetballen, Nintendo DS en de kennismaking met de X-Box. De middag van hun leven :-)

sociale media

Nu zijn we helemaal in de Sinterklaasstemming. Natuurlijk kijken we iedere dag naar het sinterklaasjournaal. En zetten we op zaterdag onze schoen. Kijken we rijkhalzend uit naar pakjesavond.

Sinds gisteren kunnen we helemaal los. Bud haalt een tas op uit een hotel in St Kilda. Het klinkt niet spannender dan het is. Het is reuzespannend. Deze tas komt uit Nederland van mensen die we nog nooit hebben gezien of gesproken. Maar die via de huidige social media kanalen bij deze blog terecht zijn gekomen. Mensen die al in Australie hebben gewoond, nu in Nederland wonen en binnenkort naar Melbourne gaan emigreren. Mensen die precies weten hoe het leuk het is om wat sinterklaasspullen te hebben als je aan de andere kant van de wereld bent.

Een van hen moet een paar dagen in Melbourne zijn en dus valt er een e-mailtje in onze mailbox. De koffer is vrijwel leeg, kunnen we wat Sint spullen meegeven die jullie dan ophalen? Ik ben aangenaam verrast. Wat een aardig aanbod!
We krijgen de naam van het hotel. Wij geven onze naam door. En de dag dat de uitwisseling plaats zal vinden.
Bud gaat 's ochtends vroeg de spullen ophalen. Hij vraagt aan mij of het wel allemaal ok is. Er komt vanavond toch geen grote Hummer bij ons het pad op om de "stash" te halen? Ik schrik. Nee natuurlijk niet. Het is allemaal ok. Maar toch ben ik onrustig. Dit contact is alleen ontstaan via LinkedIn, onze blog en e-mail. Ik heb er nooit bij stilgestaan dat dingen misschien anders zijn dan ze lijken. Ik geloof nog steeds dat er gewoon aardige mensen zijn.

Gelukkig heb ik gelijk. Er staat in het hotel in St Kilda inderdaad een tas voor ons. Bud belt meteen vanuit de auto dat hij de tas heeft. "Het is een Hema tas" roept hij door de telefoon, "en er steekt sinterklaaspapieruit. Er zitten ook chocolademuizen in!" Hij klinkt als een kind dat net het mooiste kado ooit heeft gekregen.

Twee wildvreemde families komen elkaar tegen op internet. En nu staat er een tas met Sinterklaasspullen bij ons thuis op de bank. Nog steeds kennen we elkaar niet. Maar toch hebben onze wegen elkaar gekruist. Het resultaat staat hier tastbaar op de bank. Dat is toch ongelooflijk.

o, werkt het zo?

In deze tijd van het jaar moeten wij onze autoverzekering vernieuwen. Daar sparen wij voor en als het zover is wordt het bedrag overgemaakt uit ons "autopotje" naar de verzekeraar. Echter, dit jaar is de premie voor de verzekering 15% hoger dan die van vorig jaar. Hmmmm, daar ben ik het niet mee eens.
We zijn in Australie en hier wordt over alles onderhandeld, dus ik pak direkt de telefoon. Hierover ga ik praten.

Binnen 5 minuten is de premie met 12% gedaald. Dat gaat makkelijk! Maar ik ben nog niet klaar. Voor de zekerheid had ik ook nog even gekeken hoe duur het is om dezelfde verzekering als nieuwe klant te openen. Ik doe het drie keer. Een op ons eigen adres, dan valt het 10% duurder uit dan de nieuwe premie die we al hadden. En dan een keer op het adres van de buren, en een keer op een adres een straat verderop. Voor beide valt de premie 35% goedkoper uit!

Ik geloof mijn ogen niet. Ik bespreek het resultaat uiteraard met de verzekeringsmaatschappij. Ze houden voet bij stuk. De statestieken bepalen hoe veilig je huis is en blijkbaar hebben wij een heel onveilig huis voor auto's....... dat beinvloedt de premie. Ieder jaar wordt het per huis opnieuw beoordeeld, er wordt letterlijk gezegd "maybe it will look very different for your house next year".  Ha ha ha ha ha, ik schater van het lachen en vraag of ze het zelf gelooft? Ze houdt voet bij stuk. En zegt dan ook nog dat ik binnenkort een "saffier" status heb en de speciale 10% korting krijg op de premie. Dat ik dan nog steeds veel duurder uit ben dan een nieuwe klant met exact dezelfde auto maar op een ander adres, dat is ze even vergeten.

Zo werkt het dus.

Ik ga maar eens shoppen voor een andere autoverzekering.

een week is niets

Een diepe zucht en de week is voorbij. Het is alweer woensdag. Waar zijn de dagen en uren gebleven? Ik weet het niet meer precies. In ieder geval in een hele leuke dag Brisbane. Een paar uur in Southlands met Isis in voorbereiding op Sinterklaas. Een paar uur op een zondagse schoolpicnic waar ik kinderen moest schmincken. Een klein uur voor een rapportoverleg met de juf van Simon. Een paar uur met een excursie met Tom. Een paar uur voor een investeerdersvergadering. Heel veel uur met Bink op de arm want hij heeft waterpokken. En nog een los uur hier en daar voor van alles en nog wat. Plus een hele lege dag waarin mijn hoofd niets anders kan dan stil te staan bij het verlies van een dierbaar iemand.
Bij elkaar alweer een week.
En vanmiddag? Een half uur om naar een vliegshow te kijken in onze achtertuin.
Ik vraag jullie, wie heeft voor het laatst een vliegshow in zijn achtertuin gehad?

een hoed, een sleutel en de storm de stormen

Iedere dag is een klein avontuur. En ieder klein avontuur is een kadootje.
Isis wint de klassenprijs voor de mooiste zelfgemaakte hoed. Ze heeft nog nooit wat gewonnen en is letterlijk in de zevende hemel.
Simon krijgt een "key" voor "persistence" omdat hij altijd zijn beste best doet bij de opdrachten die ze in de klas krijgen. Hij loopt naast zijn schoenen van trots.
Tom graaft een gat in de tuin zo diep dat hij mij vraagt even te komen kijken. "Ik graaf een tunnel naar Nederland mam, zodat ik even heen en weer kan om bij iedereen langs te gaan".
Bink verorbert een klein ijsje op een horentje en verzucht gelukzalig "nog?".
En dan wordt het donker buiten. Het is het eind van de middag en het lijkt wel nacht. Het onweer der onweren barst los, de storm der stormen. Gedurende 30 minuten is er een continue gedonder in de lucht. Het lijkt alsof er voortdurend gebouwen in storten, gelukkig zijn het slechts de wolken die botsen. Er valt een hoeveelheid wat die de straat voor ons huis in 5 minuten omtovert tot een rivier.
De kinderen zijn er niet meer bang voor, voor deze escapades van het weer. Tom komt met grote laarzen en een paraplu om even in de stromende regen te dansen. Simon haalt zijn lichtzwaard te voorschijn om met de bliksem te vechten en Isis staat in ochtendjas onder een megaparaplu. Bink slaapt er gewoon doorheen.....

 Green hat day

 Simon en zijn "key"

 Onze straat in de onweersbui

Onweer is leuk!

Nu regent het, staan er 4 lunchboxen in de koelkast klaar voor morgen. Bink gaat voor het eerst naar de creche en de rest in naar school, kleuterschool, een vriendje. Want ik ben een dagje naar Brisbane voor 321Water. Om 04.30u komt een taxi mij ophalen. Ik mag hopen dat de storm der stormen tegen die tijd is gaan liggen........

gold coin donation

Bink traint de vissen 

Het jaar is nog niet voorbij, dus ook de fundraising niet. Hoe had ik anders kunnen denken. Nog maar net zijn we bekomen van de sponsorloop, of nu moeten de schoolhoeden veersierd worden voor "Green Hat Day". Geld inzamelen voor de groententuin. Iedereen met een versierde hoed neemt een gold coin donation mee. Dat is een goudkleurig twee dollar muntje. 

En natuurlijk zijn er weer prijzen te winnen voor de beste, de mooiste, de meest originele hoed. 

Dus als we om 16u thuis zijn gaan we meteen aan het werk. Tom kijkt toe en Bink ploetert bij de vijver. Het zweet staat op mijn rug. De kinderen helpen verbeten mee. De druk is hoog. 

Schaterend laat Bink regelmatig weten dat het water rondvliegt en de vissen aan conditietraining doen. Wij moeten er ook om lachen. Dit jaar twee hoeden. Isis en Simon vinden ze mooi, dat is het belangrijkste. Het wordt tijd dat we er handigheid in krijgen, volgend jaar deze tijd zijn er drie hoeden om te versieren.......

Dit jaar twee hoeden.....volgend jaar drie.......

een weekendje met 2 jongens

In het kader van het eerlijk verdelen van de tijd tussen de kinderen gaat Bud dit weekend naar een feestje met Isis en Bink en ga ik kamperen met Simon en Tom.

Onze kampeeruitrusting staat altijd startklaar in de schuur. We hebben een half uur nodig om te laden en dan zijn we onderweg. We kiezen voor de optie om niet ang te rijden en extra lang te genieten, dus we rijden naar het Mornington Peninsula. Point Leo om precies te zijn. Gretha, een goede vriendin van mij gaat daar bijna ieder weekend kamperen en verzekert ons dat we een plek op het strand kunnen krijgen.
We rijden een uur, het is 30 graden, de zon schijnt en we hebben inderdaad een plek op het strand. Het is eb, we zien koffervissen en veel ander moois. De jongens peddelen in het water en we maken een strandwandeling, eten een ijsje. Aan het eind van de dag bak ik worstjes op de kamping BBQ die naast de speeltuin staat. Even lijkt het weekend hiermee afgelopen te zijn omdat Simon zo hard op de draaischijf draait dat hij groen ziet en flauwvalt. In eerste instantie denk ik dat het zonnesteek is maar als hij na een spuugpartij weer bijkomt weet ik zeker dat dat het niet is. Hij belooft uit de grond van zijn hard dat hij NOOIT meer cheddar cheese en red onion chips eet en NOOIT meer op de draaischijf in de speeltuin gaat. En het kan echt, groen zien.

Om 19u liggen de jongens knock-out in bed . Ik drink nog een kopje thee bij Gretha die ook kampeert dit weekend en dan duik ik er ook in. Met een boek, het geluid van de golven op de achtergrond en twee paar blozende wangen naast mij.

Uiteraard is het weer vroeg dag en terwijl we de zon zien opkomen uit de zee bakken we eitjes op het gasstelletje en zetten we thee. Ik pak weer in en nog voor openingstijd zijn we in Boneo Maze, het laatste doolhof dat we nog niet gezien hebben. Het gaat vandaag niet zozeer om het doolhof, als om de tuin die vol staat met reuzen schaak- en damspellen. We hebben het rijk alleen zo vroeg in de morgen. De jongens stralen.
In de loop van de middag zijn we weer thuis. Moe en voldaan. Luisterend naar de avonturen die zich thuis hebben afgespeeld. Iedereen is blij elkaar weer te zien. er wordt niet geruzied. EN we zijn het er allemaal over eens, het was heerlijk maar de volgende keer gaan we met z'n allen. Dan is het nog leuker!

sponsorloop

De laatste fundraising aktiviteit van het jaar. Gelukkig. Dit keer verdienen de kinderen het geld met hun benen. Ze lopen rondjes om school. Simon en Isis zijn teleurgesteld dat ze maximaal 10 rondjes mogen lopen. En dat ze niet mogen rennen. Ze hadden zoveel mogelijk geld willen verdienen. Maar dit keer zijn de sponsors beschermd ;-).
Ik stempel kaarten. Tom helpt. Bink slaapt in de kar. Weer een bijdrage geleverd. De laatste van 2011?

aquarium

Vandaag hebben we een vrije dag. Het is Melbourne cup day. Melburnians zijn trots op deze dag. Ze noemen het "the race that stops a nation". Deze paardenrace wordt sinds 1861 gehouden en het is de populairste race van Australie. Wij zijn ook vrij vandaag. De school is dicht, het kantoor van Bud ook. Ingeburgerd als ze zijn hebben de kinderen op school op een lijst staan voor welk paard ze zijn. Bud heeft meegedaan aan een kleine weddenschap op het werk. Dus wat we ook doen vandaag, om 15u, als de race gelopen wordt moeten we weer thuis zijn.
We besluiten wel weg te gaan maar niet zo ver. We gaan naar een klein national park op het Mornington Peninsula. We gaan naar de Blow Hole waar we kunnen wandelen en machtige golven op de rotsen kunnen zien spatten. Machtige golven zijn er vandaag niet, het water is vrij rustig. We kunnen over de rotsen lopen en bekijken in plaats van golven de glasheldere waterplassen in de rotsen. Er speelt zich voor onze ogen een onderwaterleven af waar we geen snorkel voor op hoeven zetten. We zijn uren zoet op dit zwarte strand. We hernoemen het strand "Aquarium Strand".
We zijn terug om klokslag 14.57u. "Just in Time Management" noem ik dat. Iedereen vliegt de auto uit en gaat voor de televisie zitten. Het aquariumstrand is vergeten. We gaan naadloos over in het paardenracen. Niemand van ons wint wat. Dat is niet erg want wij wedden alleen om de eer.......

Met het aquarium nog in ons achterhoofd besteden we de rest van vandaag in rust en in voorbereiding op de avonturen van morgen. Een sponsorloop op school.........

 The Blowhole, Mornington Peninsula National Park

Aangespoeld stuk hout op het strand

"Het Aquarium"

Het publiek ;-)

de tovenaar

Zoals dat hoort als je 1 jaar bent worden iedere dag mijlpalen bereikt. Sinds het weekend kruipt Bink vrolijk op handen en knieen in het rond en is hij het enige trapje dat wij in ons huis hebben, met vijf terden meester geworden.  Luid roepend staat hij bij iedere stoel om te laten zien wat hij kan. Luid moet je zijn in dit huishouden om gehoord te worden, dat heeft hij goed opgepikt ;-).

Vandaag echter zijn we oprecht verbaasd. Niet over wat hij doet, maar over wat hij begrijpt. Het is Halloween en dat wordt hier gevierd. Of je wil of niet. Onder druk van de kinderen hebben we lekkers in huis gehaald, een spinnenweb met spin gemaakt. Een lampion bij de deur gezet en griezelige snoepverzamelmandjes geknutseld. De kinderen zijn zenuwachtig  en willen zich verkleden en schminken. Bink is voortdurend in de buurt, trekt potten met schmink van tafel en laat ons niet met rust. Al twee keer heeft hij de verkleeddoos door de kamer geduwd die we steeds weer opruimen.  Ik weet niet wat hij heeft. Tot het moment dat Bud met Tom, Isis en Simon in hun pakken de deur uitloopt. Hij begint te huilen en te schreeuwen.
Plotseling valt het kwartje. Hij wil ook mee!
Hij lacht breed als ik het aan hem vraag. Hij krijgt een tovernaarshoed op en een tovenaarsmantel aan. Hij zit doodstil. Twee minuten later gaat hij  stralend op de arm van Bud mee snoep ophalen.
Als Bud hem na een half uur thuis komt brengen heeft Bink krampachtig een chocoladekoek in een wikkel in zijn hand Hij bewaakt hem als een pitbul terrier. Pas als ik hem zeg dat hij hem nu vast mag opeten laat hij los. Vergenoegd zitten we samen aan de tafel. Ik ben trots op onze kleine tovenaar.

Voor: Je ziet aan alles dat Bink ontevreden is. Dit in tegenstelling tot de Boze Heks, De Griezelige Olifant en de Woeste Piraat. 

Na: Bink krijgt de lach niet meer van zijn gezicht. Hij mag mee dus is hij blij. 

Wat wordt hij al groot.

nat en niets gemerkt

Volgend weekend ga ik met Simon en Tom kamperen. We besteden de afgelopen dagen aan de tent inspecteren, twee nachten in de tuin kamperen en vandaag een lange wandeling maken. De tocht die we voor vandaag hadden geplanned moeten we herzien. Het stroomt en regent, de wandeling langs de kliffen van de surf coast (Jan Juc - ANgelsea) is te gevaarlijk. Dus we gaan iets aan Australische recente geschiedenis doen en een stuk wandelen. In Steiglitz.
Steiglitz is een oud quartz plaatsje waar nog 9 mensen wonen. Honderd jaar geleden waren dat er nog 1000. Het is 1,5 uur rijden vanaf huis, we zijn er zo.
Het giet van de regen. Het plaatsje ligt er stil en verlaten bij tussen de druppende eucalyptus bomen en mimosa. Het oude court house dat 1 keer per week opengaat op zondag, is nog gesloten. We parkeren er onze auto en gaan wandelen, de deadman track. Klinkt enger dan het is. Het is er prachtig. In het voorjaar bloeien in het Steiglitz National Park kleine orchideeen. We moeten door kreken, stappen over stenen en we klimmen door een ravijn. Bink veilig in de rugzak op mijn rug, de kindjes vooruit rennend, Bud en ik erachteraan om te controleren of we goed lopen. Het regent en regent. De vogels en kikkers maken een oorverdovende herrie en op de achtergrond stroomt het water van het riviertje waar we langslopen. We zijn doornat maar door het plezier dat we hebben merken we er nauwelijks iets van. Aleen Bink heeft blauwe voeten van de kou en heeft even nodig om op te warmen als we vier uur later weer terug zijn bij de auto. Thuis staan de drijfnatte schoenen, jassen en rugzakken te drogen. Ik ben blij dat we lekker in huis slapen en niet in een tent.....;-)
Het is ongelooflijk dat we zo vlak bij huis zulke ongerepte en verlaten natuur hebben. We hebben hier nog zoveel te ontdekken! En de kustwandeling, die doe ik waarschijnlijk volgend weekend met de jongens, als we met z'n drieeen gaan kamperen.

 Kamperen in de tuin, het ontbijt op vrijdagochtend

 Steiglitz, vanochtend

Eerste keer dat we de rivier over moeten 

 Ja! Een orchidee gevonden!

 We klimmen naarboven.

Tom heeft sterke benen!

Aan het einde van de wandeling. Stralend. 

geen stap

Isis wordt vandaag opgehaald voor school  en weer thuisgebracht na school. Simon blijft een dagje thuis want hij is snipverkouden en benauwd. Tom en Bink hebben op woensdag altijd vrij. Bud vertrekt vroeg naar kantoor.

Ik zet geen stap buiten de deur behalve van de voordeur naar de stoep om wat grof vuil buiten te zetten.
Dat is het wel. We vinden het heerlijk. Samen met Tom en Simon bereid ik de kampeerspullen voor zodat we binnenkort een weekend op pad kunnen. We bakken een bananenbrood, echt kampeereten. En we zetten de meubels van ons opknapproject in de lichtgrijze grondverf. Ik ben aangenaam verrast door de  ernst en gedreven van de kindjes om er iets oois van te maken. Geen geklieder, er wordt geschilderd bij het leven en het wordt prachtig.

Ik vergeet even dat er buiten ons hek zich een leven afspeelt. We nemen er vandaag nauwelijks aan deel. Even een pauze.

zelf

Met geen mogelijkheid kunnen we Bink nog voeren. Hij hongert liever 3 dagen dan dat hij van ons een lepeltje eten accepteerd. TELF!!!!! Roept hij te pas en te onpas.
Zie hier een van de resultaten......

grof vuil

Twee keer per jaar is het feest langs de weg. Iedereen ruimt zijn huis op en zet de rotzooi langs de straat, liefst zo lang mogelijk voor de grof vuil wagen langskomt zodat iedereen tijd heeft om te kijken of er wat bij zit dat hergebruikt kan worden.
Wij hebben nog niet vaak iets weggehaald want we willen zo weinig mogelijk spullen hebben. Maar vandaag kunnen we er niet omheen. Een allerliefst houten nachtkastje heeft ons hart gestolen en we nemen het zonder schroom onder onze arm mee. Het is voor Tom, die wil het dolgraag hebben en hij heeft nog nooit eerder nachtkastje gehad.
Omdat we bij onze emigratie alle verfspullen thuis moesten laten moeten we er meteen op uit om kwasten te halen, schuurpapier en een busje verf. Er wordt een uur lang met bezwete hoofden gesopt en geschuurd. Simon heeft zijn tafeltje dat naast zijn bed staat er ook bijgezet om opnieuw geschilderd te worden.
Tom schroeft als een volleerd timmerman het oude handvat van zijn toekomstige laatje. We moeten nog een nieuw handvat vinden, maar met de Bunnings (de Gamma in Nederland maar dan 6 keer zo groot) op een steenworp afstand moet dat geen probleem zijn.
We hebben ons als doel gesteld het project in vijf dagen af te ronden. We lopen op schema, het schuren is klaar morgen gaat het in de grondverf.
Min grootste zorg? Dat we nog meer leuke spullen bij het grof vuil tegenkomen.