Onderweg
Feiten:
Aantal auto’s gezien per uur: 2 (voor Tom Price)
Afstand: 632 km Minilya – Tom Price
Kleuren: Groen van de uitgestrekte vlakten, rood van de beginnende bergen, zilver van het wuivende bloeiende gras, lichtblauw van de lucht.
Camping: In Tom Price. Gigantisch. Schoonste wc’s en douches ooit. Maar erg vol met mensen.
Plaats van Bestemming: Karijini National Park, we zien het liggen!
Mensen: Aardig.
Dieren: Roofvogels, witte kaketoes, koeien, dingo’s
Meest opvallend: De luxe van de mijnstadjes. Mooie huizen, stromend drinkwater, telefoonsignaal, internet
Hoogtepunt: Vliegennetjes bij de picknick
Dieptepunt: Ingeparkeerd staan tussen twee caravans in dit GROTE land
Zonsopgang vanaf Minilya Roadhouse
Onderweg
Footy met vliegennetjes
De zonsopgang aan de rand van de bush is adembenemend. We willen al vroeg weg zodat we vandaag naar het Karijini National Park kunnen rijden. Een behoorlijke tippel waar we allemaal naar uitkijken. Sinds gisteren is iedereen gewend aan ons nomadenbestaan en helpen de kinderen mee met laden, afwassen, vegen en alles klaarmaken. Ze vinden het prachtig. Om 8u zitten we opgeruimd in de auto. Letterlijk. We spreken 2 pauzeplekken af, een bij een roadhouse onderweg, en een bij een rustplek met picknicktafels. We kijken onze ogen uit naar het landschap dat van vlak en grassig, naar vlak en struikig verandert, steeds roder en droger wordt en waar in de verte bergen verschijnen. Op het eerste stuk zien we metershoge termietheuvels in het land staan. We eten na 2 uur een ijsje bij een roadhouse, 2,5 later stoppen we voor lunch en mogen de vliegennetten voor het eerst op. En probeer dan maar eens een boterham te eten......
Een uur daarna komen we bij en mijnstadje en weer een uur later zijn op plaats van bestemming, Tom Price. De mijnindustrie hier, er worden enorme hoeveelheden ijzererts gewonnen, zorgt ervoor dat de mensen hier niets te kort komt. Grote mooie huizen, scholen en sportparken. Prachtige wegen, een speciaal aangelgde spoorlijn. Het is een vreemde oase in het midden van het niets. Tom Price liigt aan de rand van het Karijini National Park.
De camping waar we naar toegaan is tegen alle verwachtingen in GIGANTISCH en het staat er helemaal vol met caravans en auto’s. Wij staan strak ingeparkeerd tussen twee reuzencaravans. Waarom gaat iedereen in dit land, inclusief wijzelf, allemaal op een kluitje zitten?? Ze hebben hier prachtige douches en toiletten en een schone camp kitchen maar daar is alles mee gezegd….. Aan de andere kant, het is de enige plek midden tussen de mijnindustrie waar men er trots op is dat mijnindustrie en toerisme samenkomen. En dat op alle mogelijke manieren laten zien. Met succes. Dat is duidelijk. We zijn laat en bakken pannenkoeken op de bakplaten in de camp kitchen En dan valt Simon om 19.15u van zijn stoel. Hij kan niet meer en wil nog maar 1 ding, naar bed. Bink slaapt dan allang. Het is mooi geweest voor vandaag. Morgen gaan we het national park ontdekken. En als we daarna weer ontvangst hebben komt er ook weer een blog.
