terug

Deze week merken we echt dat we weer terug zijn. Het valt niet mee. Halen, brengen, sociale druk, een stroom aan fundraiser aktiviteiten. Ik ben van slag van al het slechte nieuws in de wereld. En van een goede vriendin van mij hier die op haar te horen heeft gekregen dat ze borstkanker heeft. Ze is 31. Halsoverkop vertrekt zij met haar gezin terug naar Europa. Ze zijn hier nog geen jaar geweest. Daarnaast is het koud in huis. 

Het valt niet mee om aan de winter te wennen, het huis is bitterkoud. Dat de kinderen zonder piepen de ijskoude kamers en bedden insptappen is mij een raadsel. Het zijn kleine bikkels. In huis is het standaard 2 graden kouder dan buiten als de gaskachel niet brandt. Nu is het 7 graden, in de slaapkamers dus 5. Bink ligt met truien, sokken en een dikke zachte broek in een gevoerde trappelzak. De anderen hebben onder hun dikke dekbedden minder last. Het enige dat we kunnen doen is de oliekacheltje gebruiken om het een beetje op te warmen, maar dan kunnen we geen andere elektirsche apparaten aanhebben omdat de stoppen doorslaan, en de warmte vervliegt direkt zodra de kachel uit gaat.  Ons centrale punt in huis is rond de gaskachel in de woonkamer. Dit is enige echte kachel die dit huis rijk is. 

Natuurlijk is het helemaal niet echt koud, 7 graden. Het voelt alleen maar heel koud. Waarom ik dit allemaal vertel? 

Omdat ik geen blog heb geschreven de afgelopen dagen. Met als hele simpele reden dat als de was gestreken is en het werk gedaan, het huis te koud wordt om nog even lekker te kunnen zitten. Zelfs met twee truien aan. Dus we komen geen nachtrust tekort, we duiken iedere avond heel vroeg onder de wol. Op die manier proberen we nog een beetje het vakantiegevoel vast te houden :-).